My Baby hoeft niet per se een wereldhit: ‘Nooit het doel geweest’

Is het funk? Jazz? Of toch pop? Het Amsterdamse My Baby laat zich niet makkelijk in een hokje stoppen. Maar: de formule die de band heeft, werkt. Met de ene na de andere goede plaat als gevolg. Op het nieuwe album Echo zoekt My Baby de groove op, met een vleugje seventies.

De titelsong ‘Echo’ is geïnspireerd op de Griekse mythe over de bergnimf Echo die verliefd werd op Narcissus maar niet in staat was dat te onthullen. Echo was vervloekt en kon alleen de laatste woorden van anderen herhalen. Korte versie: Narcissus moest niks hebben van Echo, waardoor de nimf wegkwijnde van verdriet. Uiteindelijk bleef alleen haar stem over. My Baby-zangeres Cato van Dijck rakelt de mythe moeiteloos op. En slaat de brug naar de betekenis van de albumtitel.

‘Wij vonden het vet om te kijken naar oude, soms mythische verhalen, waarin vrouwfiguren voorkomen die niet de hoofdrol hebben, maar een bijrol spelen. Die verhalen – echo’s uit het verleden, zeg maar – wilden wij vertellen vanuit het vrouwelijk perspectief’, aldus zangeres Van Dijck. ‘We wilden het narratief omdraaien. Bijvoorbeeld door een oud Grieks verhaal over zeemannen die worden aangetrokken tot de Sirenes te benaderen vanuit de Sirenes, in plaats van de zeemannen.’

My Baby over nimfen, hits en schrijven

Wat maakt dat juist interessant? ‘In dit specifieke verhaal worden de Sirenes als slechteriken neergezet. Wij draaien het om en stellen dat de roep van de Sirenes voortkomt uit liefde, of vanuit een vraag om liefde te mogen ontvangen. Je ziet in deze plaat oude verhalen terug, maar dan op een nieuwe manier.’

Je schrijft niet vanuit jezelf? ‘We schrijven meer als band, dus hebben daardoor automatisch minder de behoefte om vanuit een persoonlijk perspectief te schrijven. Zowel de muziek als veel van de teksten schrijven we echt samen, waardoor je songs moeilijk op één iemand kunt plakken. Een My Baby-liedje is meer een verzameling van emoties van ons allemaal.’

Lees ook: Keiharde band Turnstile viert het punk-karakter van Guess Jeans

Begint zo’n nieuwe plaat dan bij een thema of bij de muziek? ‘Toch wel bij de muziek. Uit die muziek blijkt een zekere mood en daarbij komt dan weer een tekst. Maar, ik moet zeggen, vaak komt die tekst weer voort uit iets waar we misschien in ons onderbewuste al mee bezig zijn. We vertellen onze verhalen vanuit een muze die boos is op de wereld en probeert te strijden voor gerechtigheid.’

Jullie maken al dertien jaar samen muziek, wat is de grootste les die jullie hebben geleerd? ‘In het begin kregen we vaak te horen dat we te anders waren, te niche of te moeilijk in een hokje te plaatsen. Je krijgt dan ergens het gevoel dat je je zou moeten aanpassen, zou moeten schikken. Zodat meer mensen het begrijpen en ernaar willen luisteren. Maar ik denk dat het één van onze krachtigste kenmerken is: we sluiten dat compromis niet. We hebben altijd ons eigen kompas gevolgd.’

En wat had er anders geweest als je dat niet had gedaan? ‘Ja, dat weet ik echt niet. Misschien hadden we dan wel een dikke wereldhit gehad, haha. Maar ja, wat zegt dat eigenlijk, zo’n wereldhit. Dat is het doel nooit geweest. Wij hebben ons doel juist bereikt door onze intuïtie te volgen: we hebben een eigen publiek dat ons begrijpt en dat we helemaal mee kunnen nemen on onze liveshows. En geloof mij, die zijn echt een bijzondere ervaring op zich.’

Tien bekende artiesten die pas écht doorbraken met hun tweede album