
Er zijn plekken waar eten een ervaring is. Waar smaken je omverblazen en je met liefde de rekening van drie cijfers aftikt. En dan heb je de andere kant van het spectrum: plekken waar je smaakpapillen sterven, je maag zich omdraait en je je afvraagt of dit juridisch gezien wel als ‘voedsel’ telt.
Maar waar krijg je de slechste maaltijd ter wereld voorgeschoteld? Is dat in de lucht of in het ziekenhuis? Of krijg je die gewoon thuis? Dat laatste ligt natuurlijk aan de kwaliteiten van de chef thuis. Maar goed, als het eten thuis niet goed is, dan kun je uiteraard zelf de keuken induiken om een goede maaltijd op tafel te zetten.
Vliegtuigeten: op kruishoogte smaakt alles naar karton
Laten we eerlijk zijn: vliegen is al niet de comfortabelste ervaring, en dan komt er op tienduizend meter hoogte ineens zo’n plastic bakje aanzetten. Met iets wat vaag doet denken aan pasta, een ‘broodje’ dat zowel taai als droog is en een toetje dat ofwel bevroren is of volledig gesmolten.
Lees ook: Zephalto biedt Michelin-sterrenmaaltijd aan in de ruimte
Je smaakzin werkt slechter in de lucht, zeggen ze dan. Maar zelfs zonder smaakzin weet je: dit is niet oké. Je zit klem tussen twee mensen, een opklaptafeltje in je ribben, en je moet met een lullig plastic vorkje een gortdroge kipfilet naar binnen werken. De enige oplossing: wijn. Veel wijn.
Ziekenhuiseten: functioneel maar verder niks
Je zou denken: een plek die draait om gezondheid, die moet toch ook een beetje lekker en voedzaam eten voorschotelen? Helaas is de realiteit anders. In veel ziekenhuizen is het menu een soort greatest hits van kleurloze, geurloze en smaakloze maaltijden. Denk aan lauwe aardappelpuree, vis die al voor de pandemie in de vriezer lag en groente waar zelfs een konijn depressief van zou worden.
Thuis bij de verkeerde mensen
Iedereen kent die ene oom of tante wel die ooit een ‘origineel’ recept probeerde en de slechtste maaltijd in de historie op tafel zet. Spaghetti met bloemkoolsaus of witlof uit de oven met banaan ‘om het fris te maken’. Ook zijn er mensen die zweren bij magnetronmaaltijden, omdat ‘het toch allemaal hetzelfde smaakt’. Ja, chemisch.
Lees ook: Dankzij SOUS kook je thuis op sterrenniveau
Dineren bij een een tourist trap
Je kent ze: restaurants in het centrum van een grote stad, met menukaarten in acht talen, felgekleurde foto’s op de ramen, en een ober die je de stoep op trekt. Alles aan deze plek schreeuwt: hier eet je slecht, maar betaal je veel. De biefstuk is een zool en de friet heeft de textuur van oud schuimrubber. Maar je bent hongerig, moe, en je dacht: ‘Ziet er wel oké uit’. Je bent erin getrapt. Net als de zes andere tafels met toeristen die allemaal met dezelfde teleurgestelde blik zitten te kauwen.
Reacties