Eco-luxe offroaden met een Defender

(advertorial)

Terreinrijden en de natuur conserveren kan prima samengaan. Dat ondervonden wij toen we de wildernis ingingen met een gloednieuwe Land Rover Defender.

Boven de baai van de rivier de Somme, aan de kust van Noord-Frankrijk, ligt een natuurgebied van maar liefst duizend hectare waar je als bezoeker terechtkunt voor het spotten van vogels en (groot) wild, waaronder moeflons en zwijnen, het maken van wandelingen, op safari gaan en meer. Én je kunt er, onder begeleiding en alleen op geselecteerde plekken, terreinrijden.

Het gebied heet Domaine du Marquenterre, is particulier bezit, en om het onderhoud te bekostigen en de natuur te conserveren, worden de genoemde en meer activiteiten tegen betaling aangeboden. Het ligt op iets meer dan vijf uur rijden van Utrecht, en voor 200 euro per auto kun je een volle dag veel aspecten van terreinrijden uitproberen. De minimum fee is echter 1.600 euro dus idealiter kom je met acht auto’s.

JFK heeft de mazzel met een groep mee te mogen die bestaat uit alleen maar Defenders, en dan ook nog eens de nieuwe generatie. Van de ‘korte’ Defender 90, via de 110 tot de achtzits 130. Die Defender 110 is een extra vermelding waard: alleen deze kun je bestellen als PHEV (plug-in hybride), wat juist die uitvoering voor Nederland het interessantst maakt.

Lichte lunch

Om het eco-aspect van de reis wat meer vorm te geven, besluiten we onderweg te stoppen voor een lichte lunch bij de Belgische sterrenkok Willem Hiele. Hij heeft een waanzinnig restaurant in Oudenburg-Oostende, in een gaaf pand dat architectonisch wordt gekenmerkt als brutalistisch. Ofwel: ruw en groots van opzet, imposant ook en soms zelfs een tikje dreigend. Het pand staat midden in de weilanden naast Hieles geboorteplaats Oostende en vrijwel alles wat hij serveert komt uit de buurt en heeft een sterke link met de zee.

De lichte lunch mondt uit in acht gangen waarvan de ene nog smakelijker en verrassender is dan de andere. Lokaal gevangen kreeftjes, gefermenteerde groenten, gerookte tomaat, veel umami, je weet niet wat je meemaakt. Ben je ooit in de buurt, bezoek deze sympathieke kok. Je kunt in het bij het restaurant behorende hotel ook blijven slapen. Helaas gaan wij door, hoewel dat niet heel helaas is, gezien hetgeen ons nog te wachten staat.

We meren aan – want zo voelt het haast in de megagrote Defender 130 – bij La Grenouillère in het plaatsje Madelaine-sous-Montreuil in Noord-Frankrijk. Hier dineren en slapen we; een Frans sterrenrestaurant met een aantal kamers en lodges die midden in de hier en daar ruig aandoende natuur van de Franse regio Pas-de-Calais staan. Eigenaar en sterrenkok Alexandre Gauthier heeft een klassieke boerderij omgetoverd in een combinatie van authentiek en landelijk gemixt met moderne, strakke invloeden die worden gevormd door natuurlijke materialen. Het is gezellig, knus en ruim, met een prettige ambiance.

Ontluchten

Onze lodge is geheel uit donker hout opgetrokken en heeft een grote glaswand die vanuit je bed of het ligbad uitzicht biedt op de omliggende natuur, want het staat immers midden in de natuur. Na de acht gangen in België deze middag, besluiten we om eens wat anders te proberen: een diner van elf gangen hier in La Grenouillère. Oké, de reservering stond al, en zou je onze route doen, dan raden we je ten stelligste af zo’n elfgangendiner direct na een achtgangenlunch te plannen.

Dat wordt even doorbijten zou je denken, maar de smaken, de fraaie gerechten, vrijwel allemaal bereid met ingrediënten uit de streek, zijn een feest. We redden het fluitend tot de elfde gang, maar besluiten wel de volgende dag even niets te eten. Wat volstrekt mislukt, maar daarover later meer.

Na een prettige nacht en een overheerlijk klassiek Frans ontbijt – dat kun je echt niet laten staan – duiken we in onze Defender om richting Domaine du Marquenterre te gaan waar we aansluiten bij de andere Defenders. Het wordt een serieus dagje terreinrijden, wat bij aankomst wordt onderstreept door onze begeleiders die een tikje lucht uit de banden laten lopen. Daardoor wordt het loopvlak van het rubber wat groter en heeft de Defender meer grip op lastige ondergronden van bijvoorbeeld natte bospaden met moddersporen of mul duinzand. Want dat, plus het hele palet van ondergronden komen we vandaag tegen. Met uitzondering van ijs en sneeuw, het is immers september.

Ruig terrein

We zijn te gast in de natuur, wat betekent dat we er niet gewoon maar even doorheen rijden, maar met onze begeleiders de juist paden opzoeken. Het is hier en daar adembenemend, over paden van dichtbegroeide bosdelen, langs en over duinen, en we zien langzaam door de natuur omarmde bunkers uit de Tweede Wereldoorlog, maar ook de zee en zwijnen. De Defenders worden met grote behendigheid over het spoor gereden, soms stapvoets om stenen en ander bandenbedreigend spul te omzeilen.

Op voorhand wisten we uit ervaring al dat je met een Defender heel veel kunt uithalen in ruig terrein, maar bij ons meer dan vijf meter lange exemplaar waren we er niet helemaal gerust op. Met zo’n gevaarte een natte, steile en vooral bochtige heuvel op manoeuvreren is niet het eerste waar je aan denkt bij onze Defender 130, vanweze zijn lenge. Voor ons kruipen de Defender 90 en Defender 110 behendig om, tussen en door allerlei obstakels en ondergronden, en wij kunnen dat eigenlijk prima bijbenen. De 130 is weliswaar langer dan de 110, maar de wielbasis – de afstand tussen de voor- en achterwielen – is gelijk.

Dat scheelt een hoop, want daardoor blijft hij nergens op z’n ‘buik’ hangen. De bodemvrijheid is bij iedere Defender die je kunt kiezen zowel aan de voorkant als aan de achterkant zo groot dat er geen belemmeringen zijn om abrupte stijgingen op je pad met een glimlach te trotseren.

Optimale grip

Tel daar bij op dat de besturing op zeer lage snelheden uiterst secuur is, en licht genoeg om elke dennennaald te ontwijken. Wij houden het terrein-responssysteem op de automatische stand en dat werkt uitstekend. Je kunt het ook handmatig instellen, zeker als de omstandigheden extremer worden een handige optie. Alleen in het losse duinzand, wanneer we een helling van een paar honderd meter opgaan, passen we de instellingen zo aan dat de grip optimaal kan blijven. Wat niet wegneemt dat we pas na twee pogingen bovenaan komen – we deden wat té rustig met het gaspedaal.

Bij de lunch, zo’n uitgebreide Franse, met veel kazen en geruite tafellakens midden in de natuur, praten we met de andere deelnemers, onder wie Bartel Van Riet, de Belgische versie van Bear Grylls. Een toffe gast, die vanavond en ook op dit terrein een diner heeft voorbereid waarbij iedereen zelf zijn eten mag klaarmaken. Midden in de natuur, met uitzicht op de langgerekte stranden en een magische zonsondergang. Hij bestuurt een 110 PHEV – voor Nederland de interessantste motorisatie – en blijkt sinds z’n jeugd liefhebber van Land Rovers.

Daktent voor je Defender

Na een dag vol stuur- en rijtechnische uitdagingen kijken we naar de daktent die je voor de Defender kunt kopen. Je kunt er met twee mensen in slapen, en het geeft je ook een uitkijkpost. Als je met je Defender de natuur in wilt, is dat een aan te bevelen optie.

Ondertussen staat Bartel tussen de Defenders en barbecues met knoflook en messen te zwaaien, vertelt hij over de mooie wijnen die hij heeft geselecteerd en over de streekproducten die we zelf in stukjes mogen hakken om een diner te fabriceren. Toegegeven, we wisten niet wie Bartel was en bij de Bear Grylls-omschrijving denk je aan iemand die met blote handen staat te vissen. Dat doet Bartel niet, maar hij laat ons wel kippen op een plank spijkeren om boven een vuur te roosteren. En hij geeft aan hoe je een stuk vlees in gras verpakt om op een barbecue te garen. We voelen ons dicht bij de natuur, en de blikken op de stranden in het licht van de ondergaande zon doen beseffen: hier komen we zeker terug.

Net als Bartel Van Riet op roadtrip naar Marquenterre? Lees ter inspiratie het hele reisverhaal hier en meer info over de Defender vind je hier.