JFK was bij de halve finale van het Eurovisie Songfestival: ‘Een bizarre poppenkast of briljant?’

Na weken te hebben gediscussieerd over ‘Burning Daylight’ van Mia Nicolai en Dion Cooper, was het afgelopen dinsdag eindelijk zo ver. De twee jonge artiesten mochten ons kikkerlandje vertegenwoordigen tijdens de eerste halve finale van het Eurovisie Songfestival 2023, helaas zonder succes, want er werd geen finaleticket bemachtigd.

Dit keer is het Eurovisie-circus afgereisd naar de Britse havenstad Liverpool. De muzikanten bevinden zich dan ook in ‘Beatles-country’ en hebben de taak om het muzikale DNA van de stad te eren. Op uitnodiging van Booking.com was onze online-redacteur Stan aanwezig in de Liverpool Arena. Het mocht misschien een teleurstellende avond zijn voor Nederland, maar dat mocht de pret niet bederven.

Liverpool als host

De vorige editie van het Eurovisie Songfestival werd gewonnen door Oekraïne. Normaal gesproken mag het winnende land de volgende editie organiseren en hosten. Door de oorlog in Oekraïne is dat nu niet mogelijk. De runner-up van vorig jaar mag daarom het feestje voor Oekraïne organiseren.

De liefde voor Oekraïne is te merken in de stad. Overal zie je Oekraïense vlaggen en ook ramen en pubs zijn omgetoverd in het blauw-geel. Het is een mooi eerbetoon van de Britten aan Oekraïne. ‘Liverpool supports Ukraine’ is overal te lezen. Er hangt dan ook een liefdevolle sfeer in de stad. En laat het verspreiden van liefde en saamhorigheid nou net het doel zijn van het Eurovisie Songfestival.

Al lopend ontdekken we Liverpool. Echter lijkt de absolute Eurovisie gekte in het begin nog verborgen voor mijn ogen. Het is namelijk vrij stilletjes op straat. Dit had echter een logische reden, want dit veranderde al snel. Toen we onze weg baande naar de Liverpool Arena, doken in één keer overal de welbekende landenvlaggetjes op. ‘Goodnight Europe, we got a show for you tonight’ kan dan ook beginnen!

Het Eurovisie Songfestival 2023

Neon outfits, regenboogglitterjurken, bijzondere hoedjes en uitgesproken make-up. Je lijkt haast in een totaal andere wereld te stappen. Ben ik écht in Liverpool of ben ik ergens in een andere universum beland? Het verschil met de stille straten van even geleden en nu, is minstens een beetje magisch te noemen.

Er is geen schaamte en niks is te gek. Dat is het Eurovisie Songfestival. Het is dan ook een verademing om in zo’n ontzettend vrije en niet oordelende menigte te staan. Iets waar we in het hedendaagse leven misschien wel iets van kunnen leren. Eenmaal in de zaal neemt de energie alleen maar toe. Duizenden fans laten luidruchtig van zich horen. De hype is te voelen en zelfs je hart begint wat sneller te pompen. En dan moet alles nog van start gaan.

De eerste vrouw die het podium mag betreden is de Noorse Alessandra. Terwijl haar royale outfit nog wordt geïnstalleerd jut ze alvast het hele publiek op. Het begint met een knal. Ik ben al bij redelijk wat optredens geweest in mijn leven, maar dat is niet te vergelijken met wat ik nu mocht aanschouwen.

Een hysterisch feest voor iedereen

Ik zou mijzelf niet omschrijven als een enorme Songfestival fan, maar tegen het hysterische feest van deze avond is niemand bestand. Je wordt letterlijk in alle gekkigheid meegenomen en dat gevoel is ongeëvenaard. De ene keer bevind je je in The Matrix, door een bizar optreden van de fluisterende Luke Black uit Servië. Voordat je hiervan kan bijkomen staat de volgende act al klaar. Het tempo zit er dan ook goed in.

Je knippert en vervolgens staan er vier Kroaten op middelbare leeftijd in hun ‘tigthy whities’. Die zullen ongetwijfeld fan zijn van de enige échte Heisenberg. Ook zien we de Zweedse godin Loreen, die het Songfestival in 2012 al eens wist te winnen met de tijdloze banger ‘Euphoria’. Nu is ze terug met het indrukwekkende ‘Tattoo’.

Mia en Dion mochten als één-na-laatste het podium betreden. Het publiek reageerde zeer enthousiast op het Nederlandse duo. Ze zongen beter dan voorheen en eigenlijk was het gewoon een prima optreden. Ze hadden alleen pech dat er nog één act na hun mocht optreden. ‘THIS IS GONNA BE INSANE’ roept iemand. Daar was geen woord van gelogen. De koelbloedige Finnen betreden het podium en die blazen letterlijk het hele dak eraf. De komende maanden zal ik niks anders horen dan: ‘cha, cha, cha, cha, CHA!’

Conclusie: het is een bizarre poppenkast, maar toch ben je ‘hooked’. Het is een soort van ultieme ‘guilty pleasure’, waar je niet omheen kan. Of je nu met de fam thuis op de bank zit of samen met je beste vrienden een drankspelletje bedenkt op alles wat je ziet. Het Eurovisie Songfestival doet waar het voor bedoelt is. Het is ‘gewoonweg’ entertainment van een schaal wat je nergens anders vind. Dat maakt het Eurovisie Songfestival wat ons betreft ook weer briljant. Douze Points!