Death Stranding review: Perfecte game voor de kerstvakantie

Death Stranding is compleet uniek in zijn soort. Je zou het haast een nieuw genre kunnen noemen. Het is een speelbare film en dat is aan de ene kant wat de game zo ontzettend sterk maakt, maar het is ook zijn zwakke plek.

De hype is real

Laten we beginnen met een introductie van het spel. Het wordt al enige tijd gehyped aangezien dit het nieuwe project is van Hideo Kojima, maker van de bekende Metal Gear Solid reeks. Dankzij het mysterie rond de game en de ongelofelijk toffe trailers die de afgelopen periode verschenen, werd het vuur rond Death Stranding steeds hoger opgestookt. Geheel terecht overigens.

Apocalyptisch pakketbezorger

Waar gaat het over? Je speelt Sam Porter Bridges, die je waarschijnlijk direct herkent als acteur Norman Reedus van The Walking Death. Het verhaal speelt zich af in een apocalyptisch Amerika. Beetje bij beetje wordt je het verhaal ingezogen, het was voor ons een van de belangrijkste redenen om telkens weer terug achter de PlayStation te kruipen. Er is nog maar weinig over van het ooit zo glorieuze land en jij blijkt de enige die het kan redden. Dat doe je door middel van het bezorgen van pakketjes. O ja, ondertussen zit er ook nog een foetus aan je vast om te scannen of er ‘geesten’ in de buurt zijn.

Hopelijk ben je een beetje in balans

Qua graphics heb je in Death Stranding weinig te klagen. Hoewel het landschap vrij kaal is, ziet het er prachtig uit. De acteurs zijn levensecht, alleen hun beweging roept bij ons soms wat weerstand op. Al kan dat ook aan ons liggen, het rennen is gewoon net niet helemaal lekker. Natuurlijk kan dit komen doordat je continu met dingen aan het balanceren bent, iets wat we nooit eerder zoveel deden in een game.

Een ware bioscoopervaring

Mocht je een beetje geluidssysteem hebben, dan heb je geluk. De audio is fantastisch. Niet alleen tijdens de in-game cinematics, de filmische manier van audio kan soms doodeng zijn (zeker als je ’s nachts aan het spelen bent). Het kan ook zomaar zijn dat je lekker aan het rennen bent en er opeens een soort soundtrack door je speakers knalt.

Het is het net niet helemaal

Waar we het filmische aspect van de game eerder aanhaalden als een positieve eigenschap, kan het ook nadelig werken. Je zet niet voor niets een game aan, je wilt spelen. Dan duren de cutscenes soms net iets te lang. Een ander ding in deze tussenstukken is dat als er een nieuw personage wordt geïntroduceerd, er onder zijn of haar naam ook de naam van de acteur verschijnt. Als je dan toch helemaal voor een filmbeleving gaat, haalt dit je er wel weer uit.

Je bent nergens veilig

Er zit ook flink wat product placement in. Mocht je opeens zin krijgen in een Monster na een speelsessie, dan weet je waardoor het komt. Naast het energiedrankje komen ook brillen, televisieseries en andere reclame voorbij. Helpt ook niet mee met de immersie.

Eindconclusie

Oké, we hebben flink wat positieve punten, maar ook een aantal belangrijke minpunten. Je moet er even goed voor gaan zitten, misschien een beetje inkomen, maar we hebben ons ontzettend vermaakt tijdens het spelen van Death Stranding. Het zal niet voor iedereen zijn en daar is niets mis mee. Middle of the road is ook zo saai.

Zouden we het aanraden? Ja, maar niet om lekker ’s avonds doordeweeks te spelen. Eerder tijdens de kerstvakantie of in een lang weekend, zoals je jouw favoriete serie zou bingen. Na het spelen van deze game hebben we namelijk opeens heel veel zin om The Walking Dead te kijken. Heel vreemd.

Trailer Death Stranding

(Beeld: Kojima Productions)