Inmiddels zijn het goed functionerende individuen van de maatschappij. Komen vrolijk op het werk, lachen vriendelijk naar hun collega’s en betalen netjes hun belastingen. Je ziet er niets vanaf, want de littekens zitten onderhuids. Kinderen uit de jaren negentig hadden het namelijk bijzonder zwaar. Ze moesten nog naar de huistelefoon van hun beste vriendje bellen met de angst dat iemand anders opnam. Ze konden niet onbeperkt internetten en er was al helemaal geen begrip vanuit de ouderlijke unit dat een online game niet gepauzeerd kon worden. Misschien nog het ergst van alles waren de Game Boys zonder enkele vorm van schermverlichting.
Gamen zonder backlight was een struggle
De originele Game Boy, de Game Boy Color en de Game Boy Advance (of GBA, voor intimi) waren geweldige apparaten, maar ze hadden één gigantisch nadeel. Ze hadden géén backlight. Je was dus afhankelijk van externe lichtbronnen om überhaupt te gamen. Dit betekende dat je vaak een Quasimodootje moest doen om het juiste licht te pakken. Zat je lekker achterin de auto Pokémons te vangen, dan moest je bij een tunnel stoppen met gamen. Als je geluk had, was je pas jarig geweest. Dan kon je een extern lampje kopen voor je Game Boy Advance. Dit gaf een onflatteus fel licht dat onaangenaam terugkaatste in je oogballen.
De misère hield daar niet op voor de nineties kids. Want op een gegeven moment waren de batterijen van je Game Boy bijna op. Als het lampje rood begon te branden begon de race tegen de klok. Want wat als je midden in een eindbaasgevecht zat? Het beeld van een Gameboyscherm dat bevriest en langzaam dooft staat bij velen. Je vooruitgang was gewist. En nog erger: je ouders hadden geen nieuwe AA-batterijen gehaald. Als je ’s nachts stil bent, dan hoor je nog de millennials gillend wakker worden.
Game Boy Advance SP bracht de verlossing
De verlossing kwam in de vorm van de Game Boy Advance SP. Deze nieuwe versie was niet alleen de coolste Game Boy ooit vanwege het klapschermpje, maar het scherm was zowaar verlicht. Niets hield je meer tegen om de Rainbow Road te trotseren – zelfs je bedtijd niet.
Reacties