Review: Pokémon Sword voor de Nintendo Switch

Kinderen uit de jaren negentig zijn het unaniem eens over één ding: de originele 150 Pokémon zijn de beste. Zelfs als je over zestig jaar oud en seniel bent, kun je ze met naam en evolutie benoemen. Zo ontstond er op het internet een heuse rel, want niet alle Pokémon zijn aanwezig in de nieuwe Pokémon Sword (en Shield, want ze komen altijd in twee versies) voor de Nintendo Switch. Insiders noemen dit de ‘Dexit’, wat een samentrekking van Pokédex en Brexit is. Squirtle ontbreekt bijvoorbeeld, net als bulbasaur en Pidgey. De ontwikkelaar werd beticht lui te zijn en fans eisen dat de bijna 1.000 Pokémon allemaal aanwezig zijn in de nieuwe game. De vraag luidt: Is het erg dat Pokémon Sword niet alle 1.000 beestjes heeft én is de rest van het spel ook zo onvolmaakt als kwade tongen claimen? Weinig zin om te lezen? Spring even naar de laatste alinea.

Weer een nieuwe generatie

Eerst even de nieuwe monstertjes. Voor Pokémon Sword en Shield ontwikkelde de maker de achtste generatie monstertjes die uit zo’n 100 nieuwe wezens bestaan. De starter-Pokémon zijn Grookey, Scorbunny en Sobble. Dat ze wat betreft coolheid niet kunnen tippen aan de originele drie, is ze gelijk vergeven, want dat is een onmogelijk opgave. Voor de rest wordt de spoeling wel steeds dunner, want de Pokémons neigen steeds meer naar het abstracte en sommige slaan ronduit nergens op. Het kan ook moeilijk anders. De eerste 150 zijn voornamelijk gebaseerd op bestaande dieren en voorwerpen, en op een gegeven moment zijn die op. Het moet een enorme uitdaging zijn om telkens nieuwe Pokémons te bedenken.

Pokémon oogt volwassener

Ergens jammer, want Sword (of Shield) is dé game waar de fans naar uitkeken. Het is niet de eerste Pokémon-spel voor de Switch, maar wel het eerste volledig nieuwe spel. Pokémon Let’s Go, Pikachu was het een remake van Pokémon Yellow. Dit spel introduceerde de nieuwe 3D-weergave en een stel gameplay-elementen die in het nieuwste deel verder ontwikkelen. De graphics van Sword en Shield zijn de evolutie van Let’s Go. Het spel gebruikt een cel shading-graphics die er smakelijk uitzien. De visuals zijn gedetailleerder. Ook gebruikten de makers minder felle kleuren, waardoor het spel minder vrolijk oogt, maar wel volwassener.

Minder kans op verdwalen

De camera zit dichter op het personage dan je gewend bent van de eerdere games op de 3DS en Gameboy. In de meeste gevallen is het camerastandpunt vast, waardoor je vooral in het begin overzicht lijkt te missen. Dit went gelukkig vrij snel en je zult realiseren dat de game zo lineair is, dat het lastig is om überhaupt te verdwalen. Steden zijn niet meer een grote open ruimte met een stel gebouwtjes, maar voornamelijk een hoofdstraat met wat zijstraatjes. In de grote ‘Wild Area’ kun je de camera vrij bewegen. Alle controls werken natuurlijk en de menu’s zijn overzichtelijk ingedeeld.

Cut en Move zijn verleden tijd

Voor wie voor het laatst tien jaar geleden een Pokémon-spel opstartte, is er het een en ander veranderd. Je ziet nu bijvoorbeeld de wilde monstertjes lopen in het hoge gras. Het is dus in principe mogelijk om zonder aanvaringen met wild gedierte van A naar B te lopen. Ook zijn de bekende HM’s geschrapt. Er zijn geen bosjes meer weg te hakken met ‘cut’ of rotsen te verplaatsen met ‘move’. De vogel-Pokémon die we al vrij snel vingen voor dit werk, verblijft nu in de box. Je kunt nu via de kaart gewoon tussen steden vliegen, zonder een Pokémon. ‘Surf’ doe je nu met je fiets. Het is jammer, want hierdoor ontbreken ook bepaalde puzzel-elementen in het verhaal. Het is nu vooral – zoals eerder gezegd – rechtlijnig door het spel hupsen.

Verbeteringen in ervaring

De gevechten lopen ook grotendeels hetzelfde. Je mag elke beurt een aanval (of iets uit je tas) kiezen om te gebruiken. Ook bijzonder fijn is dat alle Pokémons die je bij je hebt (wat er nog altijd maximaal zes zijn) experience-punten krijgen bij het verslaan van een tegenstander, zelfs als ze niets uitgevoerd hebben. Én ook als je er eentje vangt. Hierdoor blijven alle Pokémon makkelijker op hetzelfde level en hoef je niet eindeloos wilde diertjes af te slachten om je volledige roedel op niveau te houden. Dat maakt het spel een stuk relaxter om te spelen.

Eindoordeel

De kritiek op de ontwikkelaar is terecht. Het liefst zouden wij ook onze party vullen met zes Pokémon uit de eerste reeks. Anderzijds: die ken je inmiddels toch wel? Bovendien zijn er wel toffe gegadigden uit de eerst 150. Niet om op te scheppen (oké, toch een beetje), maar spelen nu met een Steelix, Gyarados, Pikachu, Machamp, Gengar en Cinderace. Die laatste is de laatste evolutie van de vuur-starter. Pikachu is trouwens echt waardeloos, maar goed. Binnen luttele dagen slokte Pokémon Sword bijna 18 uur van onze tijd op en het verveelt nog niet. Door de rechtlijnigheid en het gebrek aan puzzels wandel je wel iets te gemakkelijk door het spel heen, daar had iets meer diepgang in mogen zitten. We hadden wel iets meer denkvermogen willen gebruiken en onze ontdekkingsdrang is niet helemaal vervuld. Maar wie al jaren zit te wachten op een nieuwe Pokémon zal het spel niet teleurstellen. Het is zo verslavend als een Pokémon-spel dient te zijn en het speelt met het grootste plezier weg. Hopelijk doen de makers iets met de kritiek en krijgen we over een tijdje de perfecte Pokémon.