Anton Stolwijk: ‘Fulltime huisvader zijn zorgt voor grappige situaties’

Schrijver Anton Stolwijk schreef onder vrij lastige omstandigheden zijn boek Ons Soort Amerika. En daar is ‘ie trots op. ‘Die paar uurtjes dat ik wel kon schrijven, waren bijna therapeutisch.’

Creatieveling

‘Schrijver worden stond nooit op mijn wensenlijstje. Als ik al iets creatiefs zou gaan doen, dan dacht ik dat het iets met muziek zou worden. Muziek maken en liedjes schrijven doe ik al zolang ik me kan herinneren. Ik sta zelfs nog op Spotify en onder de naam Anton en de Antoinettes heb ik opgetreden in verschillende theaters. Ik vond het zelf altijd heel goed gaan, maar echt succes bleef uit.’

Atjeh

‘Twee jaar terug kreeg mijn vrouw een beurs om een tijdje in Atjeh, Indonesië te werken en mocht ik met haar mee. Vanuit daar schreef ik als freelancer af en toe iets voor Nederlandse bladen. Op een gegeven moment stuitte ik op meer en meer verhalen over de koloniale oorlog die Nederland in Atjeh heeft gevoerd. Hier hoor je er niemand over, maar in Atjeh is de bevolking er nog dagelijks mee bezig. Zo ontstond het idee om er een boek over te schrijven. Op een avond zette ik een boekvoorstel in elkaar en stuurde ik dat naar een stuk of vijf uitgevers. Binnen een dag belden ze allemaal terug en vlogen de voorstellen mij om de oren. Dat overviel mij enorm. Ineens moest ik een boek gaan schrijven! Wonder boven wonder ging dat nog goed ook. Atjeh kreeg lovende recensies. Blijkbaar kon ik iets, haha.’

Overlever

‘Samen met mijn gezin woonde ik een jaar in Cambridge, Massachusetts. Cambridge is superrijk en zo links als maar kan. In veel tuinen staan bordjes waarop bijvoorbeeld ‘Refugees Welcome’ of ‘Black
Lives Matter’ staat geschreven. Alles moet groot, groter, grootst; zó Amerikaans. Terwijl mijn vrouw aan het werk was op Harvard University, bleef ik thuis bij de kinderen, die toen nog heel klein waren. Ze konden niet lopen, niet praten, waren niet zindelijk. Omdat we geen auto hadden, en je in Amerika eigenlijk niet zonder kunt, kwam ik periodes nauwelijks het huis uit. Af en toe dacht ik dat ik gillend gek zou worden. Die paar uurtjes per week dat ik wel op m’n gemak kon schrijven, waren bijna therapeutisch. Ik heb absoluut genoten van de tijd die ik met mijn kinderen doorbracht, maar of ik nou echt van Amerika heb genoten… Ik was vooral aan het overleven, haha.’

Papadag

‘Fulltime huisvader zijn zorgt soms voor grappige situaties. Ik merk bijvoorbeeld dat de lat voor moeders veel hoger ligt. Die willen allemaal dat hun kind er geweldig uitziet en beoordelen elkaar daar ook op. Ik neem mijn kinderen gerust mee naar buiten met warrig haar of een vlek in hun trui. Ik zie veel vrouwen dan soms zo naar mij kijken van: ah, hij heeft het in ieder geval geprobeerd. Als ik doordeweeks boodschappen doe met mijn kinderen, hoor ik regelmatig: ‘Wat zijn ze lief! Papadag vandaag?’ Wanneer ik zeg dat het bij ons altijd papadag is, zijn de meeste moeders verbaasd. We zitten blijkbaar nog behoorlijk vast in die traditionele rolverdeling van papa aan het werk, mama thuis bij de kinderen, terwijl het ook prima andersom kan.’

Ego

‘Veel mannen vinden het een probleem als hun vrouw meer verdient dan zijzelf, maar ik heb daar geen problemen mee. Ik ben vooral heel trots op mijn vrouw. Ze heeft een geweldige baan en doet het top, dat gun ik haar. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het fijn vond dat ik een voorschot kreeg om Ons Soort Amerika te schrijven, over onze tijd in Cambridge. Minder verdienen vind ik niet erg, maar ik wil niet helemaal op haar zak teren. Dat ik nu twee boeken heb geschreven, maakt dat ik mijzelf schrijver voel. Het is goed voor mijn ego dat ik nog iets anders ben dan huisman.’

Filmliefhebber

‘Als ik wat tijd voor mezelf heb, vind ik het heerlijk om te voetballen. Dat doe ik twee keer bij week bij het veteranenteam van De Leidse Boys. Niet te serieus, hoor. Gewoon voor de lol! Verder ga ik elke week naar de bioscoop, ik ben een echte filmliefhebber. Mijn absolute favoriet van de afgelopen tijd? Dat moet Western zijn, een film over een stel Duitse stratenmakers in Bulgarije. Er zit niet zoveel verhaal in, maar de sfeer en de acteurs zijn geweldig… Echt een aanrader.’

(Beeld: Cooper Seykens voor JFK)