Detective Pikachu is één van de weinige films die zijn publiek begrijpt

Detective Pikachu draait nog volop in alle bioscopen en is gemengd ontvangen. Toch is de film één van de weinigen die zijn publiek begrijpt.

Met het opkomen van remakes en ‘universes’, is het voor films soms moeilijk om goed in te spelen op één soort publiek. Te veel verschillende groepen mensen gaan naar remakes: nostalgische mensen, jonge mensen die voor het eerst in contact komen met het verhaal, mensen die komen voor de special effects en nog vele anderen. Het resultaat is dat films niet goed weten op wie ze moeten focussen, zodat het een chaotisch verhaal wordt van explosies, verhaal en karakters.

Jong publiek

Detective Pikachu trapt niet in deze val en blijft een verhaal voor jonge tieners die houden van Pokémon. Dit is ook fijn voor oudere kijkers, die zich weer even een jonge Pokémon-fan kunnen voelen. Eigenlijk weet Detective Pikachu heel goed wat voor film het niet is en kan het daarom precies het verhaal vertellen dat het wil vertellen. Dat was ook al te zien in de geniale marketingstunt, waarbij de film werd ‘geleakt’.

Simpel maar slim

Detective Pikachu is niet een geweldige film met de grootste twists, maar het houdt zich netjes aan het mysterie structuur. Je krijgt als kijker (duidelijke) clues die je tot het einde van het verhaal leiden. Met deze simpele verhaal-structuur kan het verhaal zich volledig focussen op de karakters waar het verhaal eigenlijk om draait. Zo blijft Pikachu de ster van het verhaal en wordt hij niet weggevaagd door alle dramatiek.