Als artiest is het soms lastig om het overzicht te behouden. Elke nieuwe dag is drukker dan de ander en er is altijd wel iemand die iets van je wil. Douwe Bob vertelt JFK wat voor hem het resultaat van het artiestenleven was: ‘Ik ben de afgelopen jaren niet de allerleukste jongen geweest. Voor niemand. Het is een raar vak hè’.
Het blijkt toch lastig om je te weren tegen slechte invloeden. ‘Ik ben de laatste die zichzelf zielig vindt, maar ik begrijp waarom sommige jongens zichzelf erin verliezen. Je wordt zo opgehemeld dat je totaal het gevoel verliest wat er nu belangrijk is en wat niet. Je kunt wel leuk verdienen en alle meiden kunnen krijgen die je wilt, maar ben je at the end of the day wel zo’n leuk persoon?’
De break-up van Douwe Bob
Gelukkig waren er ook mensen om Douwe Bob heen die hem het inzicht gaven dat hij nodig had. ‘Ik was een egocentrische gast geworden die totaal geen oog had voor z’n omgeving. Dat besefte ik alleen pas toen mijn ex-vriendin de deur achter zich dichtdeed. Voorgoed. Dat was het glas water in mijn gezicht dat ik nodig had.’ De volgende dag kwam het dan ook echt bij Douwe aan: ‘Ik werd wakker, keek in de spiegel en dacht: Ik begrijp eigenlijk wel dat jij weg bent gegaan’.
Het is op zo’n moment heel moeilijk om door te gaan. ‘In de periode daarna ben ik best diep gegaan. Gordijnen dicht, niemand willen zien. Ik liep meestal naakt in huis rond met een deken om me heen, zodat ik overal kon gaan liggen waar ik wilde, omdat ik door het deken al een zachte ondergrond had.
Vanuit een donkere plek kwam toch een lichte bron van waaruit Douwe nieuwe inspiratie haalde. ‘Die zwarte periode heeft een paar maanden geduurd en vormde de inspiratiebron voor m’n nieuwe album, The Shape I’m In. De rode draad is denk ik zelfacceptatie. Als je jezelf niet liefhebt kun je ook geen liefde geven of ontvangen.’
In hetzelfde interview hebben we Douwe ook gevraagd naar zijn vele tatoeages, daar kun je hier over lezen.
(Beeld: Cornelie Tollens voor JFK)
Reacties