Helge Slikker: ‘Muziek schrijven is magie’

Muzikant Helge Slikker maakte lang deel uit van bands, maar bracht vorig jaar zijn eerste soloplaat uit. Aan JFK vertelde hij hoe het was om zijn eigen project op één te zetten. ‘Ik maak dingen die ík mooi vind.’

Beetje klootviolen

‘Muziek speelt een grote rol in mijn leven, dat doet het van kleins af aan. Ik groeide op met een zingende moeder en een gitaar spelende vader. Voor zover ik me kan herinneren, zorgden zij altijd voor livemuziek in huis. Het was dan ook logisch dat ik als zevenjarig jongetje op pianoles ging. Een heel goede basis als je de muziek in wilt, maar ik vond het op den duur een drama. Ik wilde zelf dingen maken en niet de hele tijd naar noten op papier staren. Regelmatig nam ik een kijkje als mijn vader met de band repeteerde, zo leerde ik allerlei muzikanten kennen. Het leek me wel spannend om later ook zoiets te doen. Ik pakte een oude gitaar en begon daar dus maar een beetje mee te klootviolen. Met de dag vond ik het leuker, uiteindelijk vond ik het zelfs zó leuk dat ik me inschreef voor de kleinkunstacademie in Antwerpen.’

Kippenvel

‘Wat ik zo leuk vind aan muziek maken, is dat het bestaat uit meerdere fases. De eerste fase is de periode waarin ik in mijn eentje aan het schrijven ben en ineens kippenvel kan krijgen van wat ik zojuist hebt geproduceerd. Ik denk dat autocoureurs hetzelfde gevoel hebben wanneer ze de meest perfecte bocht ever rijden: een soort magie. De volgende fase is het invullen met de band, waarin je elkaar gaat proberen te vinden om zo tot iets nóg mooiers te komen. Daarna komt het moment dat je het mag delen met een groter publiek, dat het iets collectiefs wordt. Ik heb al die fases nodig. Van hele dagen in de studio zitten zou ik heel snel een krom, oud mannetje worden, en hele dagen toeren is ook niet alles.’

Ongeleid projectiel

‘Ik zie mijzelf absoluut als een familieman. Als ik niet aan het werk ben, vind ik het heerlijk om tijd met mijn gezin door te brengen. Lekker op de fiets springen en de natuur in. We hebben met zijn allen dezelfde humor en mijn kinderen zijn net zulke mafjoekels als hun vader, dus we hebben het altijd ontzettend gezellig. Op hun leeftijd was ik heel stil, echt een muisje. Dat draaide 180 graden toen ik muziek begon te maken. Niet dat ik veranderde ik een klootzak met sterallures, maar vooral op school was ik een ongeleid projectiel. Overigens wel een vriendelijk ongeleid projectiel, haha. Ik zat vooral met mijn hoofd in de wolken en met een gitaar op de gang. Dat heb ik inmiddels gelukkig redelijk onder controle.’

Helge op #1

‘Vorig jaar heb ik mijn eerste soloplaat uitgebracht. Ik merkte dat ik de behoefte had om naast al het andere compositiewerk ook iets voor mezelf te creëren. Ik maak dingen die ík mooi vind en kijk later wel wat ervan terechtkomt. Eigenlijk net als vroeger, toen ik op mijn kamer stuk na stuk schreef en ik nog geen idee had wat ermee zou gebeuren. Op het podium is het een stuk enger zonder hele band, maar inmiddels ben ik er redelijk aan gewend. Het is heerlijk om mezelf nu eens op de eerste plaats te zetten.’

IJsland

‘In 2000 ging ik voor de VRPO een week naar IJsland. Iedereen vond het koud, guur en triest, maar van mij had dat tripje nog veel langer mogen duren. IJsland is absoluut koud, guur en soms mistroostig, maar bij mij maakte het iets los waarvan ik niet wist dat het er was; een gevoel van een tweede thuis, een gevoel van echtheid. Sinds die ene keer probeer ik daarom vrij regelmatig terug te keren. Als je het niet met eigen ogen hebt gezien, kun je je niet voorstellen hoe weids en verademend het er is. Je kunt er buiten het toeristenseizoen uren in het rond rijden zonder dat je ook maar één ander iemand tegenkomt. Dan voel je je als mens zo ontzettend klein en nietig. Dat vind ik een verrassend fijn gevoel; ik hoef niets, er zijn is genoeg. In mijn theaterconcert AS., dat is geregisseerd door Paul de Munnik en waarin ik samen met Dave Menkehorst op het podium sta, neem ik het publiek mee op reis door het onherbergzame, fascinerende IJsland.’

Scandinavië

‘Helge is een Scandinavische jongensnaam die iets als ‘geluk’ of ‘heilige’ betekent. Mijn ouders waren nog nooit in die regio geweest en toch gaven ze mij die naam. Misschien heeft het wel zo moeten zijn, want ik vind letterlijk alles wat met Scandinavië en het Noorden te maken heeft interessant. Stiekem denk ik dat ik ooit zelfs daar naartoe zal verhuizen. Voor de zekerheid leer ik daarom alvast basis Zweeds. Ik bestudeer woordenboekjes en kijk Scandinavische en IJslandse series wanneer ik kan.’

(Beeld: Cooper Seykens voor JFK)