Link’s Awakening Review voor Nintendo Switch

We moeten iets opbiechten: we hebben nog nooit The Legend of Zelda gespeeld. Tuurlijk we weten wat het spel is en waar het allemaal om draait. We weten zelfs dat je nooit met Zelda speelt, maar met Link. En juist daarom The Legend of Zelda: Link’s Awakening de perfecte game om in het genre te stappen. Het spel stamt namelijk uit 1993, en het was toen de eerste Zelda-game voor de Game Boy.

Link’s Awakening is voor de gelegenheid volledig opgepoetst. Het is niet de eerste Zelda voor de Nintendo Switch, want we hebben ook al Breath of the Wind uit 2017, waarin je in een volledig 3D-vormgegeven open wereld kunt rondlopen. Link’s Awakening behoudt het originele camerastandpunt; voornamelijk vanboven en soms van opzij, zoals bij Super Mario.

Bijna twee jaar geleden deden we al eerder een uitstapje naar het verleden met de verkleinde heruitgave van de Super Nintendo. Voor wie het puur jeugdsentiment was, kon zich waarschijnlijk uren vermaken met de kleine gameconsole, maar het kon ons niet vastgrijpen. We zijn gewoon te erg verwend door moderne graphics en gameplay. Zeker als een groot televisiescherm de leeftijd van de games nog even goed benadrukte.

Is dat ook het geval bij de nieuwste retrogame, Link’s Awakening? We zullen alvast verklappen: nee, totaal niet. Bijna vanaf het eerste moment worden we het spel ingezogen en de Switch laat ons niet meer los (of is het andersom?). En dat terwijl er op de graphics na, zeer weinig veranderd is aan de game. We noemen het oppoetsen overigens een simpele ingreep, maar dat doet het goede werk van de vormgevers teniet.

De nieuwste Zelda-game oogt prachtig. Het is een soort miniatuurwereld waar je van bovenaf naar binnen tuurt. Het is geen bizarre 4K-HDR 200 FPS-game met een Unreal­-engine en een van NASA afkomstig hydronamisch natuurkunde-model om de val van de regen te simuleren. Nee, het is een van de beste Roll Playing Games van weleer met een modern jasje. Simpliciteit wint het dit keer.

En dat is fijn, want het maakt het een ontspannen spel om te spelen. Je hebt geen uitgestrekte open wereld waarbij je driehonderd secundaire missies kunt doen en waarbij je nooit helemaal zeker bent waar je nou heen moet en of je écht wel alles hebt gedaan. Wie had gedacht dat een spel uit de jaren negentig het beste remedie was tegen een typische millennialkwaal, genaamd FOMO?

Het spel is (in de toch best wat uurtjes dat wij het speelden) zelden frustrerend en je loopt met alle plezier door het spel heen. Dat is maar goed ook, want een Switch is nét even iets te duur om door de kamer te smijten. Nee, na al die jaren is het spel zijn glans nog niet verloren. Het spel werkt soepel genoeg en biedt nog precies genoeg uitdaging.

En als je het echt even niet meer weet, dan heb je in 2019 nog een gigantisch voordeel. Het spel komt nog uit de tijd dat je geen walkthrough kon Googlen. De zoekmachine bestond nog niet eens. Je moest tot vervelens toe blijven proberen of het geluk hebben dat je een oudere broer of zus had die het spel al had gespeeld. Kwam je er niet uit, kon je her spel wegleggen.

Het zal zo nu en dan voorkomen, zeker als Zelda-leek, dat je even het spoor bijster bent. Misschien sluit het game-ontwerp van 1993 niet volledig meer aan op de logica van nu, of misschien zijn wij louter te ongeduldig. Tipje van ons: vaak is het een kwestie van met iedereen praten, of bepaalde dingen in een andere volgorde doen.

Link’s Awakening voor de Switch is dus niet enkel geschikt als een nostalgisch uitstapje en is ook niet af te doen als een tweede kans op een gemist stukje jeugd. Het is een volwaardig spel en ook jouw kinderen, kleine neefjes of nichtjes zullen zich met de ouderwetse RPG vermaken – en zij hebben tenminste de mogelijkheid om hulp te zoeken op YouTube als ze er eventjes niet uitkomen.