Matt Simons maakt muziek tegen paniekaanvallen

In Nederland (en in de rest van Europa) is New Yorker Matt Simons een artiest die platinum platen scoort. In zijn thuisland Amerika is dat een heel ander verhaal. Daar staat hij voor kleine zalen en bestuurt hij zelf de tourbus. ‘De hardste les die ik heb geleerd? Niet te hoge verwachtingen hebben.’

We moeten het vragen: hoe groot is het verschil in succes tussen Europa en Amerika?

‘Thuis moet ik vaak nog vertellen wat voor werk ik doe en dan nog gaat er soms geen belletje rinkelen. Hier word ik op straat herkend en heb ik platinum hits gescoord. Ik leef in twee werelden tegelijk en eigenlijk vind ik dat niet erg. In New York ben ik thuis, zodra ik land op Schiphol, ben ik aan het werk. Ik moet alleen wat verder reizen voor mijn werk dan de meeste mensen, haha.’

Is dat verschil in succes nooit frustrerend?

‘Het wordt pas frustrerend als liedjes niet teweegbrengen waarop jij had gehoopt. ‘Catch & Release’ stond in heel Europa op één. In Amerika had ik het beste platenlabel achter me, dat beloofde dat de plaat daar minstens zo groot ging worden. Begrijp me niet verkeerd, het liedje deed het goed, maar niet zo goed als in Europa. Dat maakte me ergens teleurgesteld.’

Wat is de hardste les die je hebt geleerd als bekend artiest?

‘Dat was meteen ook de hardste levensles die er is: je moet niet te hoge verwachtingen hebben. Je kunt alleen maar teleurgesteld zijn als je verwachtte dat het veel beter met je zou gaan dan het nu gaat. Zoals de Stones al zeiden: you can’t always get what you want.’

Je nieuwe plaat, After the Landslide, klinkt heel erg à la Ed Sheeran. Was dat het doel?

‘Het is niet raar dat je dat constateert. Ik ben enorm Sheeran-fan, hij is dé nummer één en je kunt niet om hem heen. Wat hij heeft gedaan voor het genre waarin ik zit, is bijzonder. Voordat Ed Sheeran er was, werd de singer-songwriter steeds minder populair. Het zou daarom alleen al moeilijk zijn om een popachtige singer-songwriterplaat te maken, zonder een beetje als Ed Sheeran te klinken.’

After the Landslide voelt meer poppy dan al het andere Matt Simons-werk. Klopt dat?

‘Niet zozeer, ik vind dat ik altijd al poppy muziek heb gemaakt. Er is wel een ander groot verschil: After the Landslide is veel meer een playlist dan een album. Dat ga je steeds vaker zien in de toekomst: artiesten brengen liedjes meteen uit, om ze na verloop van tijd te bundelen als playlist. Wat mij betreft is het album-tijdperk zo goed als voorbij.’

Welke track moet wat jou betreft een hit worden?

‘Als ik het voor het zeggen heb, dan ga ik voor ‘Amy’s Song’. Van alle liedjes op de plaat, heeft dat liedje het meest potentie om troost te bieden. Zelf lijd ik aan paniekaanvallen, dus wil ik muziek maken die kalmeert. Ik zou het geen muzikale Xanax noemen, maar als het kalmeert of helpt, dan ben ik blij.’