The Weeknd: My Dear Melancholy, album review

Na een korte periode van teasen dropte superster The Weeknd vandaag zijn nieuwe album My Dear Melancholy,. En ja, die komma achter ‘melancholy’ hoort daar. We vonden het tijd voor een review van het album.

Album is een groot woord, we kunnen het zes liedjes tellende plaatje beter omschrijven als EP. Een EP die vanaf de eerste noot volledig los lijkt te staan van de weg die The Weeknd op Starboy is ingeslagen. My Dear Melancholy, is veel uitgekleder, donkerder en indringender dan het met pop overgoten Starboy.

Goed nieuws voor Trilogy fans

Sterker nog, The Weeknd’s nieuwste EP’tje grijpt terug naar de gluiperige r&b van weleer. De sound die we kennen van zijn eerste drie mixtapes, die in 2012 werden gebundeld tot het inmiddels gelauwerde drieluik Trilogy. Op My Dear Melancholy, heerst namelijk het credo less is more.

De plaat opent met het lome, kalme maar aanzwellende ‘Call Out My Name’. De zware, langgerekte bassen hebben iets dreigends. En de stem van Abel Tesfaye – zoals de echte naam van The Weeknd luidt – druipt van de wanhoop. In één opzicht zet de track de toon voor de rest: Abels stem is weer leidend, in plaats van gladgestreken producties.

Uitgeklede sound

Het uitgeklede van My Dear Melancholy, doet beseffen hoezeer we deze oldskool Weeknd-sound hebben gemist sinds Beauty Behind the Madness en Starboy. Die twee platen waren zonder meer ijzersterk, maar na zoveel popgeweld is een harde r&b-glijer als deze wel weer eens verfrissend.

Tracks als het even indringende als aanstekelijke ‘Try Me’ en het garage-achtige ‘Wasted Times’ liggen in lijn van ‘Call Out My Name’. Nummers waarbij The Weeknd de productie zoveel mogelijk lijkt te hebben gestript, waardoor z’n herkenbare stemgeluid uitermate lekker naar voren komt.

Gesaffelstein

Aan twee van de zes nummers werkte de Franse technoproducer Gesaffelstein mee. Niet geheel verrassend, The Weeknd heeft een zwak voor Frans muziektalent. Hij werkte eerder immers ook al samen met producer Kavinsky en elektroduo Daft Punk.

De nummers in kwestie, ‘I Was Never There’ en ‘Hurt You’, verschillen overduidelijk van de overige vier minimalistische producties. Maar in plaats van een contrast te vormen met, blijken ze eerder een verrijking van de rest. De nummers zijn rijker qua productie, afwisselender ook, en vormen daarmee de perfecte aanvulling. Het hitgevoelige ‘Hurt You’ zou wat ons betreft zelfs de perfecte eerste single vormen.

Conclusie

My Dear Melancholy, is alles waar fans van het eerste uur al jaren op wachten: een plaat met een zekere duisternis over zich, met zuigende bassen en trage beats en Abels stem als belangrijkste instrument. Eentje die het niet moet hebben van slimme studiofoefjes, maar die gedragen wordt door de geniale geest van z’n maker.