Danny Vera: ‘Ik ben de grootste kersthater die er rondloopt’

Een bijzondere manier om het jaar af te sluiten voor Danny Vera. Zijn nummer ‘Rollercoaster’ komt nieuw binnen in de Top 2000 en staat gelijk op de vierde plaats. Vlak voor (of achter) Queen, de Eagles en Billy Joel, een flinke prestatie. We spraken de zanger eerder dit jaar voor JFK Magazine, op deze speciale dag een kleine terugblik…

Bijzondere samenwerking

‘Deze shoot is vrij speciaal voor mij,’ trapt Danny Vera (41) af. Om zich direct te verbeteren: ‘Of liever gezegd, voor ons. Dit is namelijk voor het eerst dat mijn vrouw Escha en ik samen een fotoshoot als deze hebben gedaan. Escha is geen fotograaf in de zin dat ze ervoor heeft gestudeerd, ze heeft een paar jaar geleden gewoon een camera opgepakt en bleek er gevoel voor te hebben. Dit is haar eerste publicatie in een blad, da’s toch een beetje alsof je je eerste cd uitbrengt. Maar het resultaat spreekt voor zich, ik ben heel trots op haar.’

Zoals fotograferen aan Escha is besteed, is poseren in pak of smoking voor Danny een tweede natuur. ‘Waarom weet ik ook niet, maar ik vind dit prettig om te dragen. Ik vind het zó raar dat veel mannen zeggen dat ze zicht niet lekker in een pak kunnen bewegen. Het is ook niet zo dat ik de hele dag door squats sta te doen, ofzo. En als ik die wel doe, heb ik daar een speciaal soort pak voor; een trainingspak, haha. Nee, zowel een pak als een smoking zitten altijd goed.‘

Heb je altijd al pakken gedragen?

‘Ja, al vanaf het begin van mijn carrière als muzikant. Vroeger maakte mijn moeder al mijn pakken. Dan gingen we naar de gordijnwinkel, kozen we stoffen uit en maakte mijn moeder uit die stof een mooi pak. Die pakken hadden een iets andere fit dan mijn pakken nu. Meer one size fits all, haha. Eind jaren ’90 bestond dat hele slimfit toch nog niet. Ik werd er een beetje om uitgelachen, in principe kon ik met die pakken zo bij de Toppers, en nu is het hip.’

Probeerde je bewust anders te zijn dan de rest?

‘Nee, integendeel. Ik wilde er juist bij horen. Maar ja, als je op je dertiende je haar in een vetkuif kamt omdat je Elvis tof vindt,  terwijl de rest naar Nirvana luistert, ben je toch een beetje anders. Ik heb Elvis maar drie maanden meegemaakt – ik werd geboren op 31 mei 1977, hij stierf op 16 augustus ‘77 ­– en toch heb ik hem altijd als de grootste artiest ter wereld gezien. Het mooiste aan Elvis was dat hij zichzelf niet te serieus nam. En hij zag er altijd cool uit.’

Waar moet een goed pak voor jou aan voldoen?

‘Ik moet me er ten eerste lekker in kunnen bewegen… Nee, geintje. Het moet niet te ruim zijn, maar ook niet te strak. Een pak moet niet knellen bij je ballen of je heupen, da’s niet prettig. En je moet op de kleur letten. Ik had ooit een zandkleurig pak dat ik in de winkel geweldig vond staan, maar eenmaal thuis zag ik dat ik eruit zag als een dooie in dat pak. Misschien moet je blond haar hebben voor zo’n pak? God, zitten we dan, twee mannen die lullen over of iets je kleur is, haha.’

Houdt een man met zo’n uitgesproken stijl zich ook aan dresscodes?

‘Nee, maar als ik ‘smoking’ op de uitnodiging zie staan, dan ben ik erbij. Het is leuk om een smoking aan te hebben, dan voel je je toch een beetje James Bond. En ik vind het leuk om naar feestjes te gaan waar iedereen zijn best doet om er leuk uit te zien. Dan heb je sowieso een mooie avond.’

Geef je je smoking nog een Danny Vera-touch?

‘Nou, het is al genoeg met die vetkuif, gouden ringen, snor en neus. Maar ook met smokings kun je spelen. In deze shoot heb ik een donkerblauwe aan van Van Gils, die vind ik écht mooi. Ik wilde altijd al zo’n nachtblauwe smoking hebben, maar heb nooit de perfecte gevonden. Deze zat ik één keer goed.’

En toch vlucht je in hét smokingseizoen – de feestdagen – ieder jaar het land uit.

‘Ja, klopt, wij zitten ieder jaar op Curaçao. Ik hou niet van de Nederlandse winter en ben echt de grootste kersthater die er rondloopt. Wat een gekkigheid. Ten eerste vind ik rood en groen al heel lelijk bij elkaar. Daarnaast is het elk jaar hetzelfde. Elk jaar weer die kutliedjes, weer in colbertje aan tafel met een zure maaltijd. Gemaakte gezelligheid. Het liefste zou ik 1 december weggaan en pas 1 februari weer terugkomen.’

Je gaat al jaren lekker met je muziek, maar op de radio horen we je nooit. Hoe komt dat?

‘Geen idee, misschien past het niet goed? Vroeger vond ik dat vervelend, op de radio gedraaid worden is toch een vorm van eer van je werk. Nu maakt het me niet meer uit. Ik vind het vooral bijzonder dat iemand die niet wordt gedraaid op de radio, toch voor uitverkochte zalen staat. En ergens is het ook fijn dat mensen voor het hele repertoire komen en niet voor dat ene hitje.’

Het complete interview met Danny Vera is te lezen in JFK Magazine #74.

(Tekst: Jeroen Jansen / Fotografie: Escha Tanihatu voor JFK)