Pep Talk #2

Ik ben alleen. Ik woon tegenwoordig semi en ook part-time in New York met mijn full-time vrouw en onze liefdesbaby, maar omdat ik ook nog af en toe moet werken ben ik genoodzaakt ook af en toe terug af te reizen naar de polder en hen achter te laten in de home of the free en de land of brave. Zodoende ben ik op moment van schrijven alleen.

Goed, ik word nu net, as we speak, gebeld door mijn zwager die even langs komt zo, maar other than that, ben ik daarna weer helemaal alleen. Part-time alleen in ons appartement. Niemand die wasjes draait of het dekbed opschudt of zegt dat ik niet moet vergeten amandelmelk te kopen. Dat een chocoladereep met zeezout-karamel in bed geen ontbijt is of dat laarsjes met een basketball-jersey geen outfit is. Ik voel me een oppaskind in een grote-mensenhuis van mijn eigen makelij. Misschien moet ik een stuk gaan rennen; de eenzaamheid van me af laten waaien; onder de mensen maar toch ook totaal niet. Als lunch rode wijn drinken uit een extra groot glas en Celine Dion via de blue tooth over de speakers laten loeien en dan in een onesie op de grond mee-bleren. Helemaal alleen.

Ik zou natuurlijk ook de tijd kunnen nemen om mijn administratie eens op orde te brengen. De bezem door de papierwinkel. Een volwassen man in een gezond administrieel lichaam. En dan meteen een gat boren, met die schroefmachine die ik voor een verjaardag had gevraagd en gekregen maar nog steeds in de doos zit, en dan eindelijk die ingelijste affiche aan de wand monteren die nu al bijna een jaar reddeloos op de vloer tegen die wand aan staat te wachten op zijn moment. Extra planken laten zagen voor in de berging en de zen terug laten creëren in de chaos aan kleding die is ontstaan omdat ik ondanks al mijn jaren boven de achttien nog steeds niet in staat ben om dingen op te vouwen, of in ieder geval opgevouwen te laten blijven. Misschien is dit dan het moment dat ik eindelijk volwassen word, door de nood gedwongen eindelijk verantwoordelijk en zelfstandig. Of.

Ik laat één gigantische pizza met alles er op en er aan in mijn woning bezorgen en vraag meteen of ze ook een tobbe Ben & Jerry’s meesturen. En dat stop ik dan allemaal, terwijl er op televisie dingen ontploffen, in mijn eigen mond. Helemaal alleen.