Pep Talk #5

Ik zit vol. Het is me weer overkomen allemaal. En nu is het dan zo. Die niet goed voeling. De dag begon gewoon, zoals een willekeurig andere dag met de zon die opkwam en zijn of haar licht langzaam een beetje mijn leven in liet druppelen, tot ik weinig anders meer kon doen dan me er aan overgeven.

Het zal in de ochtend geweest zijn. Toen moest ik plassen, dat weet ik nog goed omdat me dat niets verbaasde en eigenlijk elke ochtend wel zo ongeveer op dezelfde manier gebeurt. Maar ik besloot er nog even niet aan toe te geven. Lekker tegendraads. Blijven liggen met de ogen dicht en net doen alsof de volle blaas niet het enige is wat constant in het directe bewustzijn alle aandacht op eist.

Een beetje zoals het icoontje van iTunes dat dringend aan wil geven dat het mogelijk is om de applicatie te updaten terwijl je op de laptop een serie aan het kijken bent en als gevolg waarvan je de hele tijd zo’n springend rondje ergens onder in beeld hebt vanaf de verder onzichtbare taakbalk terwijl je middenin bijvoorbeeld Mr Robot zit. Of een documentaire, dat kan ook, want je telt tegenwoordig niet meer mee als je tijdens een gesprek niet minstens drie keer een onderwerp kunt aansnijden waarover je een documentaire hebt gezien die je gesprekspartner echt gezien moet hebben.

Enfin. Na de onvermijdelijke plasserij was er de elektrische tandenborstel en daar weer na was ik geloof ik de deur uit gegaan. Bij het café met de gratis wifi dat bovendien in 1976 geopend was, bestelde ik een koffie en keek ik naar twee oude mannetjes die kop of munt aan het spelen waren om geld. Toen de koffie arriveerde bleek die heel lekker te zijn en bestelde ik er direct nog een die ik ook helemaal op dronk. Pas daarna bedacht ik me dat dat twee dubbele espresso’s op een lege maag waren en dat ik daar helemaal niet zo goed tegen bestand ben.

Ik zette mijn zonnebril op en lachte nerveus onderweg terug naar huis, waar mijn jongste zusje een oventree vol fenomenale chocoladekoekjes had gebakken die ik vrijwel allemaal in één zitting op heb weten te eten. Terwijl iedereen met volle teugen van het leven aan het genieten was, moest ik me wel terugtrekken om een stiekem dutje te doen in een half verduisterde kamer op een fris opgemaakt bed met net iets te fluffy kussens.