Carbage Run stage 1: Emmen-Kopenhagen

Drieduizend kilometer dwars door de Scandinavische woestenij, in een barrel van maximaal 500 euro. Dit is de Carbage Run. JFK’s Jeroen doet mee en rapporteert dagelijks zijn ervaringen.

Het startpunt van deze ‘wacky races’ voor grote mensen – mannen vooral – is het parkeerterrein voor het voetbalstadion van FC Emmen. Wacky races, want de ene wagen is nog idioter dan de andere. Denk aan de sowieso al afzichtelijke Fiat Multipla met een zwembad op het dak, enorme Lincoln Continentals in Viking-thema met bijl door het dak of Volvo’s met sirenes, zwaailichten, de hele rambam.

De stoet van 250 auto’s vertrekt tegelijk, wat de snelweg voor een dag feitelijk tot een speeltuin maakt. Wij rijden een BMW 318 Touring uit ’91, die we vakkundig verbouwd hebben tot een roestig racemonster, compleet met witte velgen. We rijden van Emmen, via Hamburg en de veerpont tussen Duitsland en Denemarken in een keer door naar Kopenhagen.

Of ja, niet bepaald in een keer, want onze Bimmer blijkt een echte Duitser: altijd dorstig. Om de vierhonderd kilometer moet er wel getankt worden. Gelukkig zijn we niet de enige. Bijna alle barrels slurpen behoorlijk wat naft. Kom je onderweg een mede-Carbagerunner tegen, dan kun je rekenen op veel toeter- en lichtsignaalgeweld. Grapig hoe dat werkt; je kent elkaar totaal niet, maar bent in een klap broeders.

Aart, mijn zwager en co-piloot, en ik krijgen niet alleen van onze collega-Runners streed credibility, ook ‘gewone’ medeweggebruikers steken lustig hun duimpje in de lucht als wij met onze roestige BMW langs komen pruttelen. Het hoogtepunt tot nu toe was een politieman die ons aanhield en zei: “Nice Beemer, man!”.

De finish is midden in Kopenhagen, op een enorm plein dat normaal niet toegankelijk is voor auto’s. Een keer eerder werd er een uitzondering gemaakt, voor de befaamde Gumball 3000-rally. Het rijkeluisbroertje van de Carbagerun. Nu staat het plein immers niet vol met gevleugeldeurde supercars, maar met van duct-tape aan elkaar hangende zelfbouwmobielen.

Na een paar pintjes Tuborg – niet teveel, want alcoholcontrole – is het tijd om onder de wol te kruipen. Morgen knallen we door het land van blonde dames en kötbullar. Die balletjes van Ikea. Je weet wel.