Carbage Run stage 2 en 3: Kopenhagen-Trondheim

Drieduizend kilometer dwars door de Scandinavische woestenij, in een barrel van maximaal 500 euro. Dit is de Carbage Run. JFK’s Jeroen doet mee en rapporteert (bijna) dagelijks zijn ervaringen.

Kopenhagen-Karlstad
Vanuit Kopenhagen wordt om 08:00 sharp de tweede stage gestart. Dus wij vertrekken fashionably late om 09:30 uitgeslapen en wel richting de Sontbrug, de enorme brug die Denemarken en Zweden met elkaar verbindt. De route van vandaag bestaat voornamelijk uit snelweg, maar zo nu en dan geeft ons roadbook aan dat we van de geijkte wegen af moeten, om een klein uitstapje door het bos te maken.

Dat betekent meteen ook geen netjes schoongeschoven wegen, maar de eerste sneeuw. Meteen voelen we dat onze Bimmer achterwielaandrijving heeft. Z’n kont breekt uit waar hij de kans ziet. Dat geeft de rit meteen een beetje meer rallyswag. Verderop in de route vinden we zelfs nog een mooi bochtig en sneeuwvrij bergweggetje waar we volle bak overheen kunnen gassen.

Het doel van vandaag is het spotten van een Volvo P1900, Zweedse balletjes bakken in een IKEA-demokeuken en de auto op de foto zetten met een eland. Lang verhaal kort: na dag twee nog steeds nul punten voor The Dukes of Rust. Wij zijn niet gemaakt om punten te scoren.

We finishen in Karlstad, in een metalkroeg met een langharige dj die niet draait met plaatjes of mp3, maar met cd-singletjes. Geen toko waar we lang blijven hangen. Al betwijfel ik dat de viezige Italiaan waar we een kleffe pizza Karlstad aten (beter hadden ze niet, volgens de kok) een betere afzakplek was. Bovendien sloot Luigi om 21:00 zijn deuren en verkocht ‘ie geen biertjes maar Shandy.

Karlstad-Trondheim
Om meteen met de deur in huis te vallen: we zijn onder schot gehouden door een Noorse scherpschutter. True story, we hebben het op film. Ik dacht in al mijn naïviteit dat er een lasergun op ons gericht werd, toen we eenmaal door de militair tot stoppen waren gemaand bleek dat zijn blaffer een hoop kon afvuren, maar geen laser.

Noorwegen is te gek. Wat een bizar mooi land, wat een te gekke route. Een lange route, we zijn van 08:00 tot 20:00 onderweg geweest, maar ik zou ‘m zo nog een keer rijden. Veel sneeuw, veel ijs, veel bergen en vergezichten en – eindelijk – veel snownuts en drifts en ook de eerste kleine ongelukken. Zo reden we langs een mede-Runner met een Ford Transit die zijn neus in het talud in een halve meter sneeuw geparkeerd had. Geheel volgens Carbage Run-stijl stopte iedere deelnemer die passeerde om te helpen. Wij ook. Uiteindelijk waren er twee 4X4’s en een lier nodig om de gestrande bus uit zijn moeilijke positie te helpen. Toen ‘ie eenmaal op de weg stond was het starten, lopen en doorrijden. Geen centje pijn.

Zonder enig probleem bereiken we Trondheim, het meest noordelijk gelegen puntje van onze reis. Het enige waar we de laatste twee dagen tegenaan lopen is dat we dankzij onze prachtige bullbar wat weinig zicht hebben in het donker, het ding hangt net iets te veel voor onze koplampen. Maar de bullbar wordt wel hartstikke mooi uitgelicht, dat moet gezegd.