Carbage Run stage 4 en 5: Trondheim-Norrköping

Drieduizend kilometer dwars door de Scandinavische woestenij, in een barrel van maximaal 500 euro. Dit is de Carbage Run. JFK’s Jeroen doet mee en rapporteert (bijna) dagelijks zijn ervaringen.

Trondheim-Mora
Na de lange rit van gisteren hebben we nu een minder lange dag voor de boeg. We besluiten het rustig aan te doen en in het centrum van Trondheim een goed ontbijtje te pakken, met een verse bak koffie bovendien. Weer eens wat anders dan die gore tankstationbocht waar we al dagen op leven.

De route loopt vandaag alleen maar over kleinere wegen, waarvan het gros is bedekt met een goed pak sneeuw. Aan weerszijden van de wegen ligt de sneeuw dik een meter hoog. De BMW ploegt zonder enig probleem door de sneeuw, knalt met gemak over de gladste ijsplaten. Toegegeven, je moet het stuur wel goed in je handen houden, het kontje van onze Duitser blijft behoorlijk zwierig. Daar genieten we dan ook zeker van, we hebben van tevoren afgesproken dat we geen kans voorbij zouden laten gaan om even lekker in de sneeuw te spelen.

Het hoogtepunt van de dag is een slingerweg weg door een spierwit landschap, met rechts van ons een enorm dichtgevroren meer bedekt met een behoorlijke laag sneeuw. Jammer alleen dat we de dag afsluiten in een sporthal in het Zweedse plaatsje Mora. Die sporthal is onze slaapplaats van vanavond. En dat is net zo glamoureus als het klinkt.

Door een ongelukkige speling van het lot is er precies nu één of ander langlaufgebeuren in Mora, waar dik een miljoen mensen op afkomen. Met als resultaat dat alle hotels – onbetaalbaar uiteraard – stampvol zitten en wij onze nachtrust moeten pakken in prehistorische stapelbedden met in plaats van een lattenbodem een houten plaat. Samen met 198 snurkende kerels. Kun jij je voorstellen hoe het er de volgende ochtend rook. Zonder verder in detail te willen treden: wij zijn om half acht met een noodgang Mora uitgesjeesd.

Mora-Norrköping
IJs en sneeuw, dat is waar we ons vandaag voor een groot deel over voortbewegen. Met als gevolg dat we zelfs onze sneeuwkettingen nodig hebben gehad. Aart en ik zijn van de goede voorbereiding, dus hadden we thuis natuurlijk niet alvast gekeken hoe die dingen werken. Gelukkig zijn er zat mede-Carbage Runners die dat wel weten, anders hadden we wellicht nu nog staan kloten op die berg in de middle of nowhere.

We zien een paar keer de kans de Bimmer goed op zijn staart te trappen. Want hoe dichter we bij Norrköping komen, hoe minder sneeuw er ligt. De wegen zijn verlaten, breed en bochtig. Dwars door de bossen. Dat vraagt om het betere scheur- en stuurwerk.

Om zes uur komen we aan bij de finish. Op de parkeerplaats is het één grote kermis. Iedere auto heeft alle verlichting aan die aan kan. Wij ook, want toen we gisteren bij een tankstation een zwaailamp zagen liggen, konden we ons niet inhouden. Die staat nu op het dak en daar blijft hij staan ook. Boys will be boys.

Binnen worden we onthaald als winnaars. We krijgen een medaille en worden op de foto gezet met een knalgroene Carbage Run sjerp om onze nek. Toegegeven, we zijn best trots op onze prestatie. Want dat die BMW het zo goed zou doen, had zelfs de verkoper niet gedacht. Niet gek dus, dat we nu al plannen aan het smeden zijn voor de Carbage Run van volgend jaar. We weten nu al wat we met onze Bimmer willen doen.

Maar goed, eerst nog maar eens thuis zien te komen. Die rally was misschien wel 3000 kilometer, we moeten er ook nog 1300 naar huis rijden. In één keer.