Column Eus: Een terugblik op mijn ruige periode

In iedere editie van JFK vind je de column van Eus, oftewel, een persoonlijke bijdrage van schrijver Özcan Akyol. En uiteraard verschijnt die column ook hier, online.

Het is heel treurig allemaal, hoe het met mijn woeste schrijverscarrière is verlopen. In het begin, precies tien jaar geleden, stond ik vaak dronken op podia en las ik met dubbele tong iets uit mijn boek voor. Bijna altijd ging er naderhand een jonge vrouw mee naar huis.

In die tijd ontdekte ik de cocktail Long Island Iced Tea. Hij werd me op een terras aangeboden, vlak voor een voordracht uit mijn eigen werk.

‘Je moet die drinken’, zei een meisje, ‘hij is heel zoet en verkoelend.’ Ze was medewerkster van het literaire festival. En aangesteld als mijn begeleidster.

‘Word ik er wel dronken van?’, vroeg ik.

‘Je moet stoppen na drie glazen, dan valt het mee.’

Ik nam er zeven omdat je de alcohol niet proefde, en vervolgens moest ze me in een stevige greep meenemen naar het theater, waar tweehonderd mensen zaten te wachten. Dat soort dingen doe ik niet meer. Helaas betekende dat tevens het einde van mijn leven als rock-’n-roll-ster in de polder. Met de discipline kwam ook de saaiheid.

Dagelijkse rompslomp

Afgelopen zomer waren mijn vrouw en ik, samen met de kinderen, ergens op een resort in Turkije om even bij te komen van de dagelijkse rompslomp. Het was toch wel heftig. Op een zeker moment word je het zat om vragen te moeten beantwoorden als ‘wie is er sterker, een schildpad of een egel?’ en ‘waar komt het water in de zee vandaan?’.

Mijn vrouw en ik besloten dat we moesten drinken, zodat de vakantie iets draaglijker voor ons werd.
Terwijl de kinderen een ijsje aten, wandelden wij naar de bar. Voor ons bestelde een Britse man een Long Island Iced Tea. Ik vertelde euforisch en met weemoed aan mijn vrouw over het verleden. Dat de cocktail bij mijn ruige periode hoorde. We besloten hem allebei te nemen.

Plotseling was er weer nieuwe levensenergie. We bedachten dat we iets met die hervonden geestdrift moesten toen. Op een resort zijn er alleen weinig mogelijkheden. En dus kwamen we terecht bij het zwembad met de grote glijbanen.

Tipsy en met veel kabaal

De rollen waren omgedraaid. Deze keer liepen wij niet achter de kinderen aan, maar moesten zij hun best doen om ons bij te houden. Ietwat tipsy en met veel kabaal gleden we gelijktijdig van de hoogste banen naar beneden. Een jonge lifeguard blies woest op haar fluitje – dat was niet de bedoeling. Ze was boos.

De kinderen stonden aan de zijkant met walging naar ons te kijken. Ze schaamden zich voor ons. Die Long Island Iced Tea had zijn effect niet gemist. Jammer genoeg was hij na een uur weer uitgewerkt en stonden wij toe te kijken hoe onze kinderen door het animatieteam werden geschminkt. De ruwe schrijver was officieel dood.