De kern van de aarde is gestopt met draaien, en zou nu de andere kant op gaan

Volgens wetenschappers Yi Yang en Xiaodong Song van de Universiteit van Peking in China is de binnenste kern van de aarde de afgelopen tien jaar bijna gestopt met draaien en kan deze zelfs ‘een ommekeer ervaren in een multidecadale oscillatie’. Dat is een goede mond vol.

Het artikel, gepubliceerd in Nature Geoscience, kijkt naar de mysterieuze ingewanden van de aarde door seismische golven te observeren van aardbevingen die door de kern razen. Seismische activiteit is een maatschaal voor de veelvuldigheid en hevigheid waarmee op een bepaalde plaats aardbevingen voorkomen. Nu is de kern gestopt met draaien, wat nu?

Kern van de aarde

De binnenkern van de aarde ziet eruit als een soort metalen bol. Deze metalen bol is net iets kleiner dan onze maan en zou vooral uit ijzer en nikkel bestaan. De bol schommelt als het ware heen en weer in de vloeibare buitenkern van de aarde. Xiaodong Song, een seismoloog aan de Universiteit van Peking en een auteur, beschreef de binnenste kern als ‘een planeet in een planeet.’

Hoe het precies allemaal werkt, blijft echter grotendeels een mysterie. Onderzoekers van de Universiteit van Peking stellen dat de binnenkern rond 2009 tot stilstand kwam. Daarna keerde deze van draairichting. Volgens de wetenschappers gebeurde dat ook al in de jaren zeventig. Ze komen nu met de theorie naar buiten dat dit fenomeen elke 35 jaar plaats vind. Een cyclus zal dan 70 jaar duren.

Oude onderzoeken

De wetenschappers gebruikten voor hun onderzoek maar liefst zestig jaar aan gegevens van seismische golven, veroorzaakt door aardbevingen ‘Er werken twee grote krachten op de innerlijke kern’, zeiden Yang en Song in een e-mail aan Vice.

De eerste kracht is een elektromagnetische kracht. Het magnetische veld van de aarde, dat de planeet beschermt tegen kosmische straling, wordt gecreëerd door vloeiende bewegingen vanuit de buitenste kern. Het magnetische veld dat op de metalen binnenkern werkt, zal naar verwachting de binnenkern aandrijven om te roteren door middel van ‘elektromagnetische koppeling’.

Ze vervolgden: ‘De andere is zwaartekracht. De mantel en de binnenkern zijn beide zeer heterogeen, dus de zwaartekracht tussen hun structuren heeft de neiging om de binnenkern naar de positie van zwaartekrachtevenwicht te slepen, de zogenaamde zwaartekrachtkoppeling.’

Deze ‘sleepboot en oorlog’ zorgt er echter voor dat de binnenste kern heen en weer draait voor ongeveer een ’70-jarige oscillatie’, a voilla!

Mysterie

Ondanks de ‘heldere’ uitleg van Yang en Song blijft de kern van de aarde en zijn gang van werken een mysterie. We kunnen er moeilijk even een diep gat naar toe boren, om het vervolgens van dichtbij te bestuderen. Wees niet bang, we gaan in ieder geval niet terug in de tijd.