God of War 2018 review

De halfgod Kratos is terug. En hij is boos. Maak je op voor uren puzzel- en slachtplezier. God of War is weer lekker gewelddadig, heftig en bovenal een visueel spektakel.

Wie de voorgaande delen speelde, weet dat Kratos stuk voor stuk (en soms twee tegelijk) alle goden uit de Griekse mythologie halveerde, plette, onthoofdde of simpelweg afslachtte. Dus, wat doe je als een boze halfgod bent en je hebt het gehele pantheon gedecimeerd? Dan steek je over naar een ander rijk, waar de Noorse goden leven. Odin, pas maar op.

Verhaallijn God of War

Het verhaal begint in een met sneeuw bedekt bos, waar Kratos woont met zijn baard. Het is immers 2018. En zoon Atreus, die hij liefkozend ‘Boy’ noemt. Een zachtgekookt ei is het nooit geweest, die Kratos. Gelijk is duidelijk dat God of War een visueel pareltje is. En dit is slechts een grauw, donker bos. Wacht maar tot je straks in het elvenrijk komt, later in het verhaal.

Het epische verhaal van de strijd tussen de goden en Kratos was altijd een van de beste redenen om God of War te spelen. Aan het begin van dit deel kun je kiezen voor de modus ‘Geef me een verhaal’, waarbij de moeilijkheidsgraad extreem omlaaggaat, en je enkel kunt genieten van de sage. Overigens hoef je je over het algemeen niet druk te maken om je kind. Hij redt zichzelf wel en loopt geen schade op in gevechten. Gelukkig maar, want niets is irritanter dan in een spel babysitten op een computer-poppetje.

En daar komt een van de weinige kritiekpunten aan het licht. Geen enkel verhaal kan de Griekse mythologie overtreffen. Zonder te veel te verklappen: het verhaal grijpt je minder hard vast dan in de voorgaande delen. Vooral ook omdat je aan het begin van het spel geen enkel benul hebt hoe je hier bent gekomen. Waarom je een kind hebt. Waar je oude wapens zijn. Of waarom je een baard hebt. En oh, ging Kratos niet heel hard dood in het vorige deel?

Open wereld

Waar God of War iets inlevert op verhaal, krijg je wel een enorme open wereld voor terug. Je speelt niet slechts op lineaire wijze een zeer gewelddadige film uit, je bewandelt een grote open wereld, vol secundaire queesten. Daar komt uiteraard een vleugje keuzestress bij kijken, want wat ga je nu eerst doen? En: als je nu niet alle tweederangs missies doet, moet je dan later teruggaan om ze alsnog te doen?

Soms is het ook net even iets te veel: je zult niet zomaar alles doen en verzamelen wat in je logboek staat. Soms is dat frustrerend, want dan moet je inderdaad helemaal terug naar een bepaald deel, waar dan nét nog dat ene voorwerp lag. Of je laat het los en laat de FOMO van je afglijden. De open wereld is een van de beste toevoegingen aan God of War, maar wellicht ook de meest frustrerende.

God of War kun je heel simplistisch zien als een gewelddadig puzzelspel. Je hakt, gooit en slaat je weg door een prachtige open wereld, en lost raadsels en puzzels op om verder te komen. Je slaat op het juiste moment op bepaalde knoppen, of moet symbolen op de juiste volgorde zetten. Deze raadsels zijn vaak lastig genoeg om voldoening te geven als je ze completeert, en niet zo lastig dat het frustrerend wordt.

Conclusie

De ideale mix tussen actie en nadenken maakt van God of War een van de tofste spellen die je op dit moment kunt halen voor de PlayStation 4. Je moet wel tegen geweld kunnen, maar ook daar is over nagedacht: een van de heftigste en bloederigste gevechten zit direct aan het begin. Zie dat als een vuurdoop. Doorsta je deze matpartij, liggen vele uren speelplezier voor je klaar.