Humberto Tan: ‘In de toekomst zag ik mezelf vooral in de advocatuur’

Voor veel bekende Nederlanders is de coronacrisis een periode van duimendraaien. Optredens en draaidagen zijn grotendeels gecanceld, nieuwe opdrachten komen mondjesmaat door en rode loperfeestjes zijn een zeldzaam goed geworden. Maar het is altijd de uitzondering die de regel bevestigt, en dat is in dit geval Humberto Tan. Sinds half maart holt hij van het ene naar het andere project, waaronder de opnames van de dierenquiz Het zijn net mensen en de talentenshow Holland’s Got Talent en een foto-expositie over vrouwenbesnijdenis in Kenia.

Had je er als klein jongetje van durven dromen dat je het zo ver zou schoppen?

‘Toen ik jong was, wilde ik dierenarts worden. Die droom werd de grond ingeboord toen bleek dat je goed moest kunnen rekenen, wat ik niet kon. Later, als jongeman, wilde ik in diplomatieke dienst gaan werken. Tijdens mijn studie rechten deed ik als bijbaan modellenwerk, en zo rolde ik de televisiewereld in. Ik begon bij Sonja Barend en werkte als figurant en onderdeel van het achtergrondkoortje bij programma’s als Love Letters en Doet-ie ’t of doet-ie ’t niet. Daarna werd ik door de AVRO benaderd om mee te werken aan een nieuw programma.’

Wat was de aantrekkingskracht van de televisiewereld?

‘Ik verslond tv altijd al. Als kind keek ik zelfs naar testbeeld (lacht). Als je dan zelf onderdeel van een televisieprogramma mag zijn, dat is magisch. Maar ik zag het vooral als iets tijdelijks, in de toekomst zag ik mezelf vooral in de advocatuur. Ik heb het lang met elkaar gecombineerd: doordeweeks werkte ik bij een advocatenkantoor, in het weekend bij Studio Sport. Cliënten vonden dat zo leuk dat ze vaak met mij over voetbal gingen praten. Soms zei ik: ‘Sorry, ik kan niet zo lang bellen over andere dingen, ik moet dat gaan rekenen’. Dan zeiden ze gewoon: Zet maar op de factuur’.’

Was het moeilijk om een keuze te maken tussen de advocatuur en de tv-wereld?

‘Ik wist dat ik niet mijn hele leven lang zeven dagen per week kon blijven werken. Op een gegeven moment heb ik een paar maanden onbetaald verlof genomen van de advocatuur om na te denken. Dat deed ik in Nieuw-Zeeland, waar ik op de tweede dag een radioreportage ging maken over duiken met dolfijnen. Ik dacht: dolfijnen of dossiers. Die keuze is niet moeilijk, toch? Toen wist ik het.’

Je lijkt de eeuwige jeugd te hebben. Wat is het geheim daarvan?

‘Ik ben een project aan het doen met honderd mensen van minimaal honderd jaar, die ik allemaal fotografeer en interview. Een van mijn vragen is: ‘Wat is jouw tip om gezond honderd te worden?’ Dan merk je dat er eigenlijk geen antwoord op die vraag is. De een zegt dat hij weleens koude pannenkoeken eet, een andere mevrouw antwoordde dat ze eet wat de pot schaft. Het belangrijkste advies is misschien wel om niet te veel naar achteren te kijken, maar de blik naar voren gericht te houden. Als je zo oud bent, dan verlies je bijna iedereen om je heen. Blijf je daar te lang bij stilstaan, dan gaat dat niet lang goed.’

Heb je het gevoel dat je genoeg uit het leven haalt?

‘Ja, dat vind ik wel. Voordat de coronacrisis uitbrak, heb ik drie grote fotografiereizen gemaakt Kenia, Rwanda en Brazilië. De een in opdracht van Flying Doctors, de anderen voor het Wereld Natuur Fonds en het land Rwanda, om the big five daar te fotografen. Dat vind ik living the dream.’

Wat zijn je ambities?

‘Die zijn grenzeloos. Ik wil nog lang televisieprogramma’s blijven maken. Radiomaken vind ik ook ontzettend leuk, dat doe ik elke vrijdag. Van de week kwamen de laatste cijfers binnen, die weer hoger waren dan de week ervoor. Dan ben ik als een kind zo blij. Maar ik ben vooral als een kind zo blij omdat het leuk is om te doen. Ik wil op korte termijn mijn project met de honderdjarigen afmaken en daar een boek van maken. En dan heb ik alweer twee andere fotoprojecten in mijn hoofd. Bij RTL loopt mijn contract door tot volgend jaar mei, dus ik moet gaan nadenken: wat wil ik daarna. Wat wil RTL, wat wil ik? Het is leuk om dat met elkaar uit te vogelen. De publieke omroep heeft ook al geïnformeerd, dus alle wegen zijn nog open. En ze leiden niet allemaal naar Rome.’

Meer weten? Het complete interview met Humberto Tan is te lezen in JFK 84.

(Tekst: Fleur Baxmeier / Fotografie: Paul Bakker / Styling: Tommy Driessen / Grooming: Angelique Woudenberg / Met dank aan: Studio 13 Amsterdam)