JFK Man Joel Morrison

JFK interviewt af en toe interessante mannen. Deze keer Joel Morrison.

“Mijn werk heeft veel gemeen met de Amerikaanse manier van praten. Daar word je bijvoorbeeld begroet met: ‘Je ziet er prachtig uit, laten we snel afspreken!’ Klinkt gezellig, maar het betekent niet dat je er écht mooi uit ziet of dat jullie ooit zullen afspreken. Het is een oppervlakkige manier om een gesprek te beginnen. Mijn sculpturen zijn net zo. Op het eerste gezicht lijken ze alleen shiny en luxueus, maar er zit een veel grotere boodschap achter. Die zie je alleen als je niet blijft hangen bij de eerst indruk. Daarmee leg ik een deel van de verantwoordelijkheid bij de bezoekers. Zij moeten de tijd nemen om zich op de details te focussen.”

Winkelkar
“Een voorbeeld daarvan is The Reagonomic Youth. Dat is een sculptuur waarbij ik een weerballon heb opgeblazen in een winkelkarretje. Daarvan heb ik een mal gefabriceerd, zodat ik het geheel kon namaken met roestvrij staal. Op het eerste gezicht ziet het er grappig en fancy uit, maar dat is het helemaal niet. In LA zie je veel zwervers die hun winkelkarretjes voortduwen. Op een dag zag ik zo’n kinderversie daarvan met daarin een fles drank bij mij voor de deur staan. Dat vond ik ontzettend deprimerend. Alsof volwassen zwervers niet erg genoeg zijn, leek het er nu op dat een kind zo’n zelfde leven leidde. Dat karretje staat voor mij symbool voor wat er in Amerika aan de hand is. De extreme rijkdom van sommigen staat lijnrecht tegenover de troosteloosheid van anderen.”[blendlebutton]

Amsterdam
“Mijn werk is tot 7 juli te zien in de Reflex Gallery in Amsterdam. Het is mijn eerste solo-expositie hier en dat is best spannend. Ieder land en iedere cultuur is anders, waardoor de uitkomst van tevoren onmogelijk te voorspellen is. Ik kom al sinds 1997 in Amsterdam, dus ik wist al het één en ander. Ik heb me verder voorbereid door mij te verdiepen in de Nederlandse architectuur, kunstgeschiedenis en schoonheidsnormen. Ik laat geen enorm choquerende werken zien, dus het komt vast goed. Speciaal voor deze expositie heb ik een kunstwerk gemaakt met een fietswiel. Meer Amsterdams dan dat wordt het niet!”

Stainless steel
“Al mijn stukken zijn gemaakt van roestvrij staal. De meeste kunstenaars die daarmee werken, laten hun sculpturen maken door professionele fabrikanten. Dat vertik ik. Het team waarmee ik werk bestaat uit metaalbewerkers die niets met kunst hebben. Ze vinden het gewoon leuk om met het materiaal te werken. Niemand spreekt dezelfde taal, maar doordat we allemaal beetjes van elkaars taal kennen, kunnen we toch communiceren. Als iedereen druk bezig is, lijkt mijn studio nog het meest op een scène uit Mad Max beyond Thunder Dome.”

Punkrocker
“Vroeger speelde ik in punkrockbands en maakte af en toe albumcovers. Iemand zei een keer dat ik daarmee verder moest gaan en eens een artclass zou moeten nemen. Dat leek me meer iets voor hippies, tot ik in het laatste jaar van mijn literatuurstudie zat en nog één punt tekort kwam. Na veel aandringen van vrienden besloot ik dan toch kunstlessen te gaan volgen. Het bleek de beste beslissing van mijn leven, dertig seconden nadat de les begon wist ik dat ik dit voor de rest van mijn leven zou gaan doen.”

LA look
“Ik ben van Seattle naar Los Angeles verhuisd en werk sindsdien fulltime als kunstenaar. De meeste mensen in LA zien eruit alsof ze bovenop een vliegtuig hebben gezeten. Alles is strakgetrokken en iedereen heeft zo’n permanent verbaasde look. Ik hoef niet mee te doen aan al die onzin. Mensen verwachten van mij dat ik een eigen stijl heb en edgy ben. Ik kleed me vaak alsof ik bij The Ramones hoor: helemaal in het zwart, met daaronder witte tennisschoenen. In die kleding kan ik prima feestjes en openingen bezoeken. Ik zorg er gewoon voor dat ik omga met mensen die zich goed kleden, dan doen zij het werk voor me.”