Pep Talk #1

Ik ben zielig. Ik ben namelijk ziek. Niet ongeneeslijk. Verre van. Ik ben waarschijnlijk niet eens een lang ziekbed beschoren. Het zal hoogstens een paar dagen tot maximaal een week aan ongenamiteit opleveren, schat ik. Maar toch.

Heel de nacht heb ik liggen bibberen en kuchen en dromen liggen dromen die nog meer dan normaal ontdaan waren van alle logica. Ik bleef maar confuus ontwaken in het holst van de nacht.

Mijn vrouw heeft mij tijdelijk uit de functie van jonge vader ontheven en onze kleine jongen en tevens jongste telg uit het geslacht Lanen mee de boer op genomen, zodat ik in bed kan blijven om bij te slapen en uit te rusten. Ik heb het koud. Maar ook warm. Ik ben zielig.

Ik ga op mijn zij liggen en maak zielige geluidjes voor niemand in het bijzonder. Of misschien wel. Misschien maak ik de geluidjes wel voor mezelf, om mezelf ervan te overtuigen dat als er niemand meer is om mij zielig te vinden, ik nog wel nog steeds zielig ben. Alhoewel, ik ben niet helemaal alleen. Een knuffel van mijn zoontje staart me aan. Het is een pluche aap die Boston George heet, of kortweg Apie. Hij zit overeind tussen de hoofdkussens van mij en mijn vrouw in. Op zijn pluche gezicht is een glimlach geborduurd. Apie gunt mij alle geluk van de wereld, maar zich tegelijk ook niet helemaal bewust van de ernst van de situatie. Dat de vader van zijn knuffelcliënt hier op last van een griep ligt weg te kwijnen. Dat die zielig is. Dat komt helemaal niet binnen bij Apie.

Op mijn telefoon, mijn laatste kompaan in deze bittere tijden, leer ik dat de wereld gewoon door blijft draaien terwijl de tijd blijft verstrijken. Men is natuurlijk helemaal niet op de hoogte van mijn fysieke staat van welzijn. Moet ik misschien een #ziekenduszielig post op instagram plaatsen? Puur informatief? Ik neem een foto met de voorcamera die niet geplaatst kan worden. Misschien moet ik op facebook zeggen dat ik ziek ben, dan hoeft er geen foto bij en bovendien is de sociale omgang daar vaak wat persoonlijker en heb ik meer tantes en dat soort familie te vriend daar. Ik zit alleen eigenlijk nog maar zelden op facebook, dus als dit dan mijn enige teken van leven in tijden is, maakt het mij meteen verdacht als aandachtstrekker. De social media crybaby. Ik ben zielig.

(Fotografie Cooper Seykens)