Review: Mario & Sonic op de Olympische Spelen

Spellen waarbij je met vrienden en familie (of beter: toekomstige aartsrivalen) voor één scherm zit of staat, daar kun je er nooit genoeg van hebben. Het maakt niet uit hoe spectaculair een game grafisch is, hoe uitstekend de controls werken of hoe meeslepend de verhaallijn is, niets laat het bloed sneller stromen dat de rivaliteit tussen bloedverwanten (inclusief broeders van andere moeders). Naast de must-haves als Super Smash Bros, Worms en Mario Party is er nu Mario & Sonic op de Olympische Spelen (of Mario and Sonic at the Olympic Games Tokyo 2020).

Voorschot op de Spelen in Tokio 2020

Mario & Sonic op de Olympische Spelen haakt in op de aankomende Olympische Spelen in Tokio 2020. De game biedt maar liefst veertig minigames die je met tot wel vier mensen (op één scherm!) kunt spelen. Er is bijvoorbeeld hordelopen, surfen, karate, voetbal, wandklimmen en kogelstoten. Ook is er een verhaallijn voor de liefhebbers, maar natuurlijk gaat het erom dat je je medespelers kun vernederen in een potje splitscreen. Je speelt met bekende karakters uit de Mario- en Sonic-wereld, zoals Luigi, Robotnik, Knuckles, Bowser en diverse variaties op de bekende koppen.

Mario & Sonic krijgen je van de bank

Het grootste deel van de minigames is 3D-vormgegeven en je bestuurt de digitale atleet met de knoppen op de Joycon of door ongecontroleerd door met de controller te zwaaien, afhankelijk van je voorkeur en van de game. Idealiter sta je met z’n vieren voor het scherm wild te bewegen, dat is wel het leukst. Met z’n tweeën kan het uiteraard ook. In de theorie zou de bewegingsbesturing het leukst moeten zijn, maar helaas werkt het in de praktijk niet altijd even lekker.

Het lijkt of het spel de bewegingen niet helemaal goed registreert en dat kan frustrerend werken, zeker als je in groepsverband aan het knokken bent.  Het beste kun je altijd kiezen voor de knoppen op de Joycon. De controls zijn soms wat lastig, en zo hier en daar wat omslachtig, maar het werkt wel. En zeker met dertig 3D-spellen zitten er sowieso genoeg disciplines tussen die je leuk vindt en waarmee je rond deze dagen genoeg tijd kunt doden.

Nostalgie met de retro minigames

Een kleiner deel is in retrotastisch 2D en deze spelletjes kun je alleen met de knoppen op de controller uitvechten.  Deze zijn een hommage aan de Olympische Spelen van Tokio in 1964. De 2D-games bewijzen dat spellen er allemaal niet zo gelikt uit hoeven te zien om leuk te zijn. Als de controls goed zijn dan doet de competitiviteit in de echte wereld de rest wel. Bovendien zijn deze spellen makkelijker onder de knie te krijgen voor de jeugdigere spelers, waardoor iedereen mee kan doen.

Eindoordeel

Mario & Sonic op de Olympische Spelen is geen klassieker in de wording of een spel waar jeugdige spelers over vijftien jaar nog lyrisch over zijn. Wel is het een heel vermakelijk spel om in gezelschap te spelen. Zoek je dus nog een leuk spel voor de loze vrijdag- en zaterdagavonden, dan is dit een goede keuze.

Trailer: Mario & Sonic op de Olympische Spelen