Gordon: ‘Ik kan dood, het hoeft niet meer’

Gordon Heuckeroth zit lekker in zijn vel, momenteel. Hij is 48, jazeker, hij is grijzer,krijgt rimpels, maar het interesseert de meest markante entertainer van Nederland niet.Hij is gelukkig. Het is goed zo. Nou ja, oké, misschien toch ooit nog een keer die ware liefde vinden, dat mag nog wel. ‘Ik heb serieus overwogen om een relatie met een vrouw te beginnen. Ik ben zó teleurgesteld in die kerels.’

Tekst Marcel Langedijk, fotografie Ruud Baan, assistent fotografie Zenith Schmitz, styling Hanna Suurland

Het is een uitzonderlijk warme herfstmaandag, die ene nadat de Gouden Televizier-Ring naar Floortje Dessing ging in plaats van naar Geer en Goor, de gedoodverfde winnaars. Vogels doen alsof het lente is, meisjes lassen een stiekeme rokjesdag in, de terrassen zitten vol, Amsterdam heeft het naar zijn zin en Gordon kan er dan ook niet mee zitten, met die verloren finale. “Je kunt van slechtere mensen verliezen. Floortje ís televisie. Zij is zó betrokken, ze heeft die ring verdiend.”
Zelfs de avond was goed geregeld, zegt hij, op die duopresentatie na dan. “Waarom twee mannen? Je mist de grandeur van een vrouw bij zo’n gala. En dan had ik eerder voor Art Rooijakkers gekozen dan voor Jan Smit. Niks ten nadele van Jan, maar het doet bijna afbreuk aan zo’n avond. Je wilt glamour, toch?” Ah ja, de glamour. Een rode draad in het leven Gordon. Want als hij ergens een bloedhekel aan heeft, is het de saaiheid, de Nederlandse degelijkheid, het calvinisme. “Het mag wel wat gekker, ja. We zijn allemaal zo behoudend, zo bang. Ik trek bekende Nederlanders sowieso heel slecht. Iedereen is hier bang voor z’n carrière, bang om uit de band te springen. Maar de gouden regel is: wees jezelf. Als je dicht bij jezelf blijft, kan er weinig mis gaan. Als je toneel speelt, je anders voordoet dan je bent, dan val je door de mand. Dus ja, ik heb een uitgesproken mening, mijn kleding is altijd onderwerp van gesprek, zo ben ik… Ik wil anders zijn dan de rest.”

Word je daar nooit moe van? Denk je nooit: bekijk het maar, ik zeg niks, ik blijf thuis? “Dat doe ik vaak genoeg, hoor. Ik ga morgen een weekje naar Dubai, helemaal alleen. Op het strand liggen, lezen. En over een tijdje ga ik weer vijf weken naar Kaapstad. Dan ben ik in een heel andere wereld. Als ik daarvan terugkom, kan ik ze allemaal weer hebben. En je hebt altijd mensen die lopen te zeiken. Dat houd je toch. Het is nooit goed in dit land. Ik ben wel blij dat het me niet meer zo raakt, nu ik wat ouder ben. Ik ben immuun geworden voor wat ze over me zeggen, voor alle kritiek.”

Terwijl dat soms heel nare dingen zijn. “Het is verschrikkelijk. Er is zoveel afgunst, zoveel zuur, zoveel negativiteit. In Nederland denkt iedereen maar te kunnen zeggen en schrijven wat ze willen. Als je ziet wat ze op Twitter schrijven… [blendlebutton] zo respectloos. Ik heb godverdomme een carrière van 25 jaar achter de rug en om dan zó afgebrand te worden.”

Google je jezelf nog wel eens? “Daar ben ik mee gestopt. Dat is te erg. Schandalig. Hoe wij hier met artiesten omgaan… Je hoeft niet overal de rode loper voor me uit te leggen, ik heb geen sterallures, ik ben altijd die jongen uit Amsterdam-Noord gebleven, maar er zijn grenzen. Ik geloof ook dat dat echt een groot maatschappelijk probleem is in Nederland: het chronische gebrek aan respect. Ik heb dat wel geleerd, thuis, ik kreeg wel eens een klap voor m’n harses van mijn vader. Maar als je ziet hoe sommige ouders tegenwoordig de macht over hun kind verliezen. Ze hebben geen overwicht meer, hebben niks te zeggen en ze kunnen nog een trap na krijgen ook. Het staat allemaal met elkaar in verband; hoe de jeugd met hun ouders omgaat, van dat schorem dat op straat loopt en thuis geen opvoeding heeft genoten… het is een enge tendens.”

Mensen verwijten jou ook nog wel eens dat je harde, respectloze grappen maakt. “Die zijn nóóit respectloos. Ik brand niemand en plein public tot de grond toe af zonder enige vorm van respect te tonen. Het is altijd tongue in cheek.”

Niet iedereen zal die nuance zien. “Dat is zo. Als ik in Holland’s Got Talent een grap maak over Chinezen, bijvoorbeeld, dan kun je dat als respectloos zien, maar dat ís het niet. Ik maak een grap over iemand en zoek daarbij de grens op. Dat is ook mijn werk, als ik in zo’n jury zit. Ze zetten me daar niet neer om over iedereen te zeggen hoe goed ‘ie is.”

‘Als ik die suikerziekte niet had gehad, hadden ze me waarschijnlijk ergens in een hotelkamer gevonden met een overdosis’

We bestellen wat te eten. De ‘Hangover’ wordt even lacherig genoemd, een straf katerontbijt met Bloody Mary, zwarte koffie en eggs benedict, maar zo zwaar was het weekend eigenlijk niet. Gordon kiest een kleine salade met geitenkaas uit, want hij wil even geen brood vanwege ‘die kutsuikerziekte’. Zijn gezondheid, nóg zo’n rode draad in Gordons leven. Al is het tegenwoordig wat stabieler, zeg hij. “Er is altijd wel wat, maar ik denk wel eens: het heeft zo moeten zijn. Als ik dat niet had gehad, hadden ze me waarschijnlijk ergens in een hotelkamer gevonden met een overdosis. Het heeft me enorm geremd in alles. Tot hier en niet verder.”

Ben je gelovig? “Nee. Wel een tijdje geweest toen mijn moeder overleed. Ik had een heel labiele periode in mijn leven en precies op dat moment kwam de EO op bezoek. Heb ik dat programma gemaakt: Op Zoek Naar God. Ik dacht ook even dat ik aangeraakt was door God. Maar nee, dat was niet zo. Ik ben antigeloof, dat vind ik zó stompzinnig. Als je zo’n priester ziet die met een wijwaterborstel over zo’n kist loopt te zwaaien, denk ik: lik m’n reet, joh.”

Het is toch prettig als mensen er steun uit halen? “Zeker, maar het bestaat niet, God bestaat niet. Er is geen hemel. Het houdt op hierna. This is it. Daarom omarm ik het leven elke dag. Ik voel me 26 en zo leef ik ook, zo gedraag ik me. Helemaal na een zwaar auto-ongeluk dat ik vorig jaar had in Griekenland. Dan weet je waar het echt om gaat. Ik denk dat ik dat ongeluk nodig heb gehad om de sneltrein waarin ik zat een beetje af te remmen. Ik was niet te houden, ging maar door. Leven, feesten, werken, snel, snel, snel.”

Je bent nu rustiger. “Ja, ook op het gebied van relaties. Ik hóef niet per se een partner, terwijl ik dat toch altijd wilde, daar altijd mee bezig was. Op een dwangmatige manier. Dat heb ik niet meer. Niet dat ik er niet meer in geloof, maar ik woon nu samen met mijn exvriend Patrick, sinds vorig jaar. Mijn allerbeste vriend. Hij woonde ook alleen, had na mij ook geen relatie meer gehad en hij was de eerste die bij me was in Athene, na het auto-ongeluk. Binnen een dag. Dan realiseer je je: dit is de liefde van mijn leven. Hij zal er altijd voor me zijn en ik voor hem. Hij duwt mijn karretje straks. Dat is een heel geruststellende gedachte.”

Ik had bij jou altijd de indruk dat je vooral erg eenzaam was, achter al dat gieren en zingen en presenteren. “Dat ben ik ook heel lang geweest. Ik was laatst bij die tentoonstelling over Marilyn Monroe. Ik ga mezelf niet vergelijken met een wereldster als Marilyn, maar er zit voor mij zoveel herkenbaars in haar leven. Die eenzaamheid… De echt groten der aarden zijn zó eenzaam. Ik behoor niet tot de groten der aarde, maar er zijn wel raakvlakken met het soort werk, de spotlights en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaan. Achter het gordijn is het zo donker en eenzaam, dat is níet normaal. Totdat het doek open gaat, dan ben je met z’n allen. Maar diep van binnen ben je ook dan nog steeds alleen.”

Ben je daar meer over gaan nadenken door de programma’s die je samen met Gerard Joling maakt voor het Ouderenfonds? “Natuurlijk. Ik denk er wel eens over na wat er zou gebeuren als Patrick veel eerder zou overlijden dan ik, omdat hij eigenlijk de enige is met wie ik oud zou willen worden. Dat vind ik beangstigend, want in acht van de tien gevallen is het zo dat je alleen overblijft. Dat zijn mensen die hun vrienden overleven, hun familie, hun kinderen. Je eindigt alleen. Daar zit je dan.”

Jij begrijpt dat dus wel, in zo’n geval, euthanasie? “Dat is een moeilijk onderwerp, maar ik ben daar heel erg voor, ja. Ik heb zoveel gezien om me heen, zoveel gesprekken gehad met mensen die nog goed bij machte waren om zo’n beslissing te nemen en die zeiden: het hoeft van mij niet meer, ik hoop elke ochtend dat ik niet meer wakker word. Dat vind ik zo ondragelijk, dat lijden, ik vind dat je dan voor jezelf mag beslissen dat je leven ten einde is. Dat je mag zeggen: ik heb hier iets meer te zoeken, ik wil dit niet meer. Dat moet kunnen. Hoe moeilijk dat ook is.”

Heb je nog grote wensen, levensdoelen, dingen die nog moeten gebeuren? “Ik zou het mooi vinden als mijn leven ergens toe heeft geleid. Dat als ik er straks niet meer ben, dat er dan instellingen zijn, tehuizen, die misschien wel mijn of Gerards naam dragen… Dat zou ik fantastisch vinden. Dat ik er toe heb gedaan.”

Dus eigenlijk is het allemaal wel goed zo, je leven? “Ja, ik kan dood, het hoeft niet meer [lacht]. Het klinkt misschien gek, maar ik heb een heel vervuld leven. Alles wat ik wilde, vroeger, waarover ik droomde, heb ik bereikt. Zo bizar. Daar geloof ik trouwens wel in; een bepaalde energie die ervoor zorgt dat je dingen voor elkaar krijgt, the law of attraction. Dat ik iemand zie waarvan ik denk: wat zou ik jou graag he-le-maal uit elkaar trekken. En als ik dat signaal dan afgeef, ploink, dan gebeurt dat. En zo geldt dat voor bijna alles in mijn leven. Ik zweer het je: mijn leven is een sprookje.”

‘Neuken met een vrouw vind ik eigenlijk veel lekkerder dan met een man’

Op die relatie na dan. “Het is een gouden carrière met een zwart randje, ja. Natuurlijk hoop ik dat er nog eens iemand langskomt bij wie ik alles kwijt kan, met wie ik het allerdiepste gevoel kan delen, maar ik ben zo vaak teleurgesteld. Het houdt een keer op. Ik geloof ook niet dat ik ooit nog een partner vind in Nederland. Ik vertrouw hier niemand meer.”

Zou je ooit nog kinderen willen? “Ik heb er wel eens over nagedacht, maar als ik zie hoeveel ellende mijn vrienden met kinderen hebben… Hun hele leven is veranderd, ze hebben elke dag ruzie, ze gaan uit elkaar en daar worden die kinderen dan uiteindelijk weer de dupe van… Nee, ik heb het afgesloten voor mezelf, hoewel ik het misschien wel leuk had gevonden. Ik zou denk ik best een leuke vader zijn. Ik heb een paar maanden geleden trouwens wel een leuke meid ontmoet. Bij haar dacht ik: dat zou toch wel wat zijn…”

Als in: een relatie? “Dat heb ik serieus overwogen. Ik ben zó teleurgesteld in die kerels. Ik snap niet van mezelf dat ik het maar blijf proberen… Dus soms denk ik wel eens: zou het met een vrouw niet veel leuker zijn? Qua seks maakt het in principe namelijk niet zo heel veel uit. Neuken met een vrouw vind ik eigenlijk ook veel lekkerder dan met een man. Het is geiler, met een man, dat wel, maar voor de rest…”

Dat zou nogal een verhaal zijn, Gordon, als je overstapt op de vrouwen. “Zeker, het verhaal van de eeuw, helemaal als ik dan toch nog vader word [lacht]. Schat, als het zover is, bel ik je.”

Gordon is op 13 december te zien in The Roast op Comedy Central.[/blendlebutton]