Wetenschappers blijven zoeken naar het verloren ‘achtste wereldwonder’

Er bestaan een paar opmerkelijke natuurlijke of door de mens geconstrueerde bouwwerken of gebieden, die door diverse instanties of personen worden onderscheiden. Ook wel een ‘wereldwonder’ genoemd. Zo was er ook een plaats in Nieuw-Zeeland uitgeroepen tot het ‘achtste wereldwonder’, maar deze plek ging ongeveer 140 jaar geleden verloren na een vulkaanuitbarsting. We spreken hier over de iconische roze en witte terrassen van Lake Rotomahana op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland.

Toeristen van over de hele wereld bezochten dit opmerkelijke natuurverschijnsel halverwege de 19^e eeuw. De terrassen waren gevormd uit silica en velen geloofden dat het water heilzame eigenschappen had. Het gebied had ook een aantal warmwaterbronnen en geisers veroorzaakt door opwellende bronnen, en het hele gebied was een ongelooflijk stukje ‘unieke’ natuurlijke schoonheid.

Het ‘achtste wereldwonder’ is zoek

Het ‘achtste wereldwonder’ is zoek. In 1886, toen een nabijgelegen vulkaan genaamd Mount Tarawera uitbarstte, sloeg het noodlot toe. De roze en witte trapsgewijze geothermische poelen werden begraven onder meters modder en as.

Met één vulkanisch incident ging het hele wereldberoemde gebied meer dan een eeuw verloren en veel mensen hebben in de loop der jaren geprobeerd het te lokaliseren. Hieronder vind je een tijdlijn van de verschillende pogingen die zijn gedaan om het verloren wonder te lokaliseren.

2011

Een onderzoeksteam heeft een schokkende onthulling vrijgegeven dat de terrassen misschien helemaal niet verloren zijn gegaan. Met behulp van twee onderzeeërs doorzocht een team uit de VS en Nieuw-Zeeland de bodem van Lake Rotomahana en identificeerde wat volgens hen deel uitmaakte van het iconische oriëntatiepunt.

Ongeveer 60 meter onder het meer zeiden de onderzoekers dat ze ‘voor 95 procent zeker waren dat ze een halvemaanvormig deel van de onderste twee lagen van het Roze Terras hebben geïdentificeerd’.

2012

Het vorige wetenschappelijke team van GNS keerde in 2012 terug en gebruikte seismische apparatuur om door lagen modder en as van de vulkaanuitbarsting te kijken, in de hoop het meer in kaart te brengen. Hoewel ze de witte terrassen niet hebben gevonden, hebben ze wel enig bewijs gevonden dat de roze terrassen zich in een specifiek gebied zouden kunnen bevinden, dat de beweringen van het voorgaande jaar ondersteunde.

2014

Twee jaar later werden foto’s vrijgegeven door het team. De afbeeldingen leken segmenten van zowel roze als witte terrassen te tonen op de locaties waarvan ze dachten dat het ‘achtste wereldwonder’ lag.

2017/18

Twee onderzoekers – Rex Bunn en dr. Sasha Nolden – gebruikten velddagboeken van een Duits-Oostenrijkse geoloog en cartograaf genaamd Ferdinand von Hochstetter. Deze boeken zijn gemaakt in de jaren 1850, om een locatie voor te stellen voor de terrassen die – volgens hen – bedekt waren met modder en as aan de waterkant van het meer.

Hun bevindingen werden gepubliceerd, maar niet iedereen was er zo zeker van.

2018

De GNS-wetenschappers keerden terug na de beweringen van Bunn en Nolden, voerden meer onderzoeken uit en stelden vast dat hun bewijsmateriaal het idee niet ondersteunde dat de terrassen begraven waren op het land buiten de vulkanische krater naast het meer.

Ze geloven nog steeds dat de terrassen onder het water van het Rotomahanameer liggen. Vertegenwoordigers van de Maori-stam verklaarden ook dat de bevindingen van 2017 niet doorslaggevend waren, wat suggereert dat beweringen dat het mysterie was opgelost ‘voorbarig’ waren.

2019

Nieuwe beelden van dr. Cornel De Ronde van GNS met een op afstand bestuurbaar voertuig, zogenaamd om delen van de roze terrassen te laten zien. Dat wekte nieuwe interesse en bracht nieuwe ogen naar het mysterie. Tot op de dag van vandaag is het nog steeds niet opgelost. De hoop is dat we op een dag écht zullen weten wat er met de roze en witte terrassen is gebeurd.